Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 2 Ἀπριλίου 1919
Εἶχε καί τό τραγικόν της θῦμα ἡ χθεσινή Πρωταπριλιά. Ὁ δυστυχής, ὁ ὁποῖος ἔπεσεν εἰς τήν πλεκτάνην ἀγρίων θηλυκῶν φαρσέρ, πρίν γείνῃ θῦμα τῆς Πρωταπριλιᾶς, ὑπῆρξε θῦμα τοῦ Ἔρωτος. Τό ἔδαφος ἑπομένως ἦτο κατάλληλον καί παρεσκευασμένον. Καί ὁ πονηρός σπόρος ἐρρίφθη εἰς ἀγαθήν γῆν.
Ὁ ἥρως μου ἠγάπα καί ἀντηγαπᾶτο, ὅπως ἔλεγαν καί εἰς τά παλαιά μυθιστορήματα. Εἶχε, τοὐλάχιστον, τήν βεβαιότητα ὅτι ἀντηγαπᾶτο. Ἀγαθός ἄνθρωπος, μέσης ἡλικίας, διδάσκαλος τῆς Καλλιγραφίας τό ἐπάγγελμα, ἦτο πιστός εἰς τήν παλαιάν ἐρωτικήν παράδοσιν. Καί τήν ἐκαλλιέργει μέ τά ὡραῖα ρωμαντικά μέσα τοῦ καλοῦ περασμένου καιροῦ. Τρωθείς, πρό μηνῶν, ἀπό τά κάλλη μιᾶς ὡραίας ἐγγάμου γειτόνισσάς του, διετήρει μαζῆ της μίαν ρωμαντικήν ἀλληλογραφίαν, ἀρκούμενος νά τήν βλέπῃ –ἦτο καί ὀλίγον μύωψ– νά τήν θαυμάζῃ, νά τήν ἀναγινώσκῃ καί νά μή ζητῇ τίποτε περισσότερον.
Τά πράγματα ἐξηκολούθουν, κατά τόν θεάρεστον αὐτόν τρόπον, ἕως προχθές, παραμονήν τῆς Πρωταπριλιᾶς. Οὐαί ὅμως τῷ δι’ οὗ τό σκάνδαλον ἔρχεται! Μιά μοδίστρα τῆς συνοικίας, ἡ ὁποία εἶχεν ἀναλάβει τό φιλάνθρωπον ἔργον τῆς διεκπεραιώσεως τῆς σχετικῆς ἀλληλογραφίας, ἀμειβομένη, ὄχι ἐπαξίως βέβαια τῶν ὑπηρεσιῶν της, ἀπό τόν πτωχόν αὐτόν διάβολον, τοῦ ὑπέβαλε μίαν τολμηράν πρότασιν.
– Γιατί, κύριε, δέν τῆς ζητᾶτε μίαν συνέντευξι; Πᾶνε τόσοι μῆνες τώρα, ποῦ ἀγαπιέσθε! Καλός εἶνε καί ὁ ρωμαντισμός, δέν σᾶς λέω, ἀλλά ὄχι καί τόσο πάλι…
Ὁ πτωχός διάβολος περιέπεσεν εἰς σκέψεις.
– Τί λέτε, δεσποινίς; Νά τολμήσω;
– Ἀκοῦτ’ ἐκεῖ! Ἐγώ, ποῦ σᾶς μιλάω, κάτι ξέρω…
– Ἐμπρός λοιπόν, καί ὁ Θεός βοηθός!
Καί ἐπειδή τό γοργόν καί χάριν ἔχει, ἐζήτησεν ἀμέσως χαρτί καί καλαμάρι καί ἐκαλλιγράφησεν ἐπί τόπου τήν ἐπιστολήν.
– Σέ δυό ὧρες θά σᾶς ἔχω ἀπάντησι. Ξαναπερᾶστε!
– Λαμπρά! Εὐχαριστῶ, παιδί μου. Μετά δύο ὥρας ὁ εὐτυχής ἐραστής παρελάμβανε μίαν ἐπιστολήν, τήν ὁποίαν ἄνοιξε μέ τρέμοντα δάκτυλα. Ἡ ἐπιστολή τοῦ ὥριζε συνέντευξιν διά τήν ἐπαύριον, περί λύχνων ἀφάς. Ἡ κυρία θά εὑρίσκετο εἰς τό μπαλκόνι της, κρατοῦσα εἰς τά χέρια της τήν «Ἑστίαν» –εὐχαριστῶ ἐξ ὀνόματος τῆς ἐφημερίδος μου διά τήν τιμήν– καί ἀναμένουσα. Αὐτό θά ἦτο τό σύνθημα. Ὁ εὐτυχής ἐραστής δέν θά εἶχε παρά ν’ ἀνέλθῃ εἰς τό σπίτι, ὅπου τά πάντα ἦσαν προετοιμασμένα διά μίαν ἀκίνδυνον συνέντευξιν.
Καί ἔτσι, πράγματι, συνέβη, τήν ἑπομένην εἰς τήν ταχθεῖσαν ὥραν. Ἡ κυρία ἦτο εἰς τήν θέσιν της, μέ τήν ἐφημερίδα εἰς τό χέρι. Τό σύνθημα εἶχε δοθῇ. Ἡ θύρα ἦτο ἀνοικτή. Καί ὁ πτωχός διάβολος, τρέμων ὁλόκληρος καί κάτωχρος ἀπό συγκίνησιν, ἐγλύστρησεν εἰς τήν θύραν καί ἀνέβη. Ἀνέβη! Ἀλλά πῶς κατέβη; Θεέ μου! Παρόμοιον κατέβασμα νά μήν εὐχηθῆτε ποτέ οὔτε εἰς τόν ἐχθρόν σας. Ἐγκρεμοτσακίσθη, ὁ ταλαίπωρος, καταδιωκόμενος μέ καρέκλες καί τσόκαρα ἀπό ὅλα τά δουλικά τῆς οἰκογενείας καί καταβρεχόμενος ἀπό τόν ἐξώστην μέ ὅλα τά πρόχειρα νερά τοῦ λαβαμάνου τῆς κυρίας.
Τί εἶχε συμβῇ; Ἁπλούστατα, ἡ ὑποτιθεμένη Ἰουλιέττα δέν εἶχε τήν παραμικροτέραν ἰδέαν περί τοῦ πάθους τοῦ Ρωμαίου της. Αἱ ἀπαντήσεις εἰς τά φλογερά του γράμματα, τά ὁποῖα δέν ἔφθαναν ποτέ εἰς τόν προορισμόν των, ἐχαλκεύοντο εἰς τό ἐρωτικόν συνεργεῖον τοῦ μοδιστράδικου. Ἐπί τέλους, τό συνεργεῖον αὐτό ἀπέκαμεν ἀπό τήν ἀνιαράν αὐτήν ἐνασχόλησιν, δεδομένου μάλιστα ὅτι ἡ ἀμοιβή τῶν σχετικῶν ὑπηρεσιῶν εἶχε καταντήσει ἐσχάτως πολύ πενιχρά. Καί ἀπεφασίσθη νά τεθῇ τέρμα εἰς τήν ἱστορίαν. Ἡ Πρωταπριλιά ἐπλησίαζεν. Ἡ εὐκαιρία ἦτο λαμπρά. Καί τό ἐρωτικόν συνεργεῖον τήν ἐπωφελήθη. Τό καταχθόνιον σχέδιον ἐμελετήθη, ἐσυζητήθη καί ἐτέθη ἀμέσως εἰς ἐφαρμογήν, κατά τόν τρόπον ποῦ εἴδαμεν.
Ὅταν τό ταλαίπωρον θῦμα παρουσιάσθη εἰς τόν ἀποτρόπαιον Γαλεότον του διά νά ὑποβάλῃ τά παράπονά του τά φρικτά, ἤκουσεν, ἀντί ἀπολογίας, ἀπό τό τέρας τά ἑξῆς ἀξιέραστα:
– Ποῦ νά τό ξέρω κ’ ἐγώ, Χριστιανέ μου, πῶς θά σοῦ τήν ἔπαιζε Πρωταπριλιάτικη; Ἔτσι εἶνε, βλέπεις, αὐτές ᾑ μεγαλουσιάνες! Τί νά σοῦ κάνω κ’ ἐγώ; Μούντζωσέ την καί ἡσύχασε. Γυναῖκες ἄλλο τίποτε στόν κόσμο…
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ
