ΠΟΛΥ φοβοῦμαι ὅτι ὅσοι ὁρίζουμε τήν ἀτζέντα τοῦ δημοσίου διαλόγου στήν πατρίδα μας σήμερα –κόμματα, ΜΜΕ, διανοούμενοι– δέν ἔχουμε πάρει «εἴδηση» ποιά εἶναι ἡ συγκλονιστική μεταβολή πού βρίσκεται ἐν ἐξελίξει στήν ἑλληνική κοινωνία.
Ἀπό νωρίς τό πρωί μέχρι ἀργά τό βράδυ συζητοῦμε γιά τήν νέα τακτοποίηση τῆς ἐξουσίας. Γιά τό τί θά γίνει στό μέλλον. Ἀγνοώντας προφανῶς τί γίνεται τώρα. «Θά φύγει τό ΔΝΤ ἀπό τό ἑλληνικό πρόγραμμα ἤ ὄχι;» «Θά πάρουμε καλύτερη ρύθμιση γιά τό χρέος ἤ ὄχι;» «Θά ἰσχύσει νέος ἐκλογικός νόμος στίς ἐκλογές ἤ ὄχι;» «Πότε θά γίνουν οἱ ἐκλογές;» «Καί ἄν δέν ὑπάρχει αὐτοδυναμία ποιός θά συνεργαστεῖ μέ τόν πρῶτο;»
Ἔτσι πορευόμαστε! Κάπως ἔτσι, ἀγαπητοί, ἡ ζωή περνᾶ κάτω ἀπό τά πόδια μας. Καί ἐμεῖς οἱ δημοσιογράφοι πού χάσαμε τό ἀποκλειστικό τῆς οἰκονομικῆς χρεωκοπίας, σήμερα κινδυνεύουμε νά χάσουμε ἕνα ἄλλο ἐξ ἴσου σημαντικό. Τό ἀποκλειστικό τῆς ρημαγμένης κοινωνίας. Τῆς κοινωνικῆς χρεωκοπίας. Προχθές ὁ ὑπουργός Ὑγείας Ἀνδρέας Ξανθός ἀπεκάλυψε ὅτι ἔχει αὐξηθεῖ κατά 60% τό ποσοστό τῆς ἀκούσιας νοσηλείας στά ψυχιατρικά νοσοκομεῖα τῆς χώρας. Κοινῶς αὐξάνουν οἱ «σαλεμένοι» καί ἐπειδή οἱ συγγενεῖς τους δέν ἔχουν 80 εὐρώ νά τούς δώσουν γιά νά πᾶνε στόν ψυχίατρο αἰτοῦνται καί ἐπιτυγχάνουν τήν ἔνταξή τους σέ καθεστώς δικαστικῆς ἀντιλήψεως μέ ἄδεια εἰσαγγελέως.
Ἀλλά καί γύρω μας νά κοιτάξει κανείς, στούς ὑποτιθέμενους λογικούς, ἀνακαλύπτει κάθε μέρα πράγματα πού πιστοποιοῦν τήν ἄποψη ὅτι βγαίνουμε ἀπό τά μνημόνια ἀλλά μέ τήν κοινωνία σέ διαταραχή. Ἐπαναλαμβάνω σέ διαταραχή. Καί αὐτό εἶναι μεγάλο πολιτικό θέμα!
Τί ἄλλο μπορεῖ νά εἶναι μιά κοινωνία τῆς ὁποίας δημόσιοι λειτουργοί ἀφήνουν καί πεθαίνουν ἀβοήθητα χωρίς φάρμακα νέα παιδιά μέ ἀντιμετωπίσιμα λεμφώματα γιά νά «τσεπώσουν» οἱ ἴδιοι ἀνήθικο κέρδος; Τί ἄλλο μπορεῖ νά εἶναι μιά κοινωνία στήν ὁποία ὁ πατέρας σκηνοθετεῖ τήν ὁμηρεία τοῦ δεμένου μέ σκοινιά υἱοῦ του προκειμένου νά ἐκβιάσει τήν σύζυγό του καί νά τῆς ἀποσπάσει χρήματα; Τί ἄλλο μπορεῖ νά εἶναι μιά κοινωνία, μέλος τῆς ὁποίας καταγγέλλει εἰκονικό βιασμό γιατί δέν ἔχει τό θάρρος νά ἀναβάλει τόν γάμο του; Τί ἄλλο εἶναι μιά κοινωνία πού μεγαλώνει μητέρες καί κόρες πού πετᾶνε βρέφη σέ ἀκάλυπτους πολυκατοικιῶν καί κάδους σκουπιδιῶν γιά νά γλυτώσουν τό κοινωνικό στίγμα; Τί ἄλλο εἶναι μιά κοινωνία πού 34χρονος κόβει τό λαρύγγι τῆς μητέρας του, κάθεται δίπλα στό ἄψυχο κορμί της τρεῖς μέρες, καί ὅταν εἰσβάλλουν οἱ ἀστυνομικοί λέει μέ τό πλέον ἀδιάφορο ὕφος τοῦ κόσμου «’ντάξει, ἐγώ τήν σκότωσα»; Τί ἄλλο εἶναι μιά κοινωνία πού μαθητές τέσσερεις τόν ἀριθμό ξυλοκοποῦν μέχρι τελικῆς πτώσεως συμμαθητή τους;
Θέλει καί ἐρώτημα τί εἶναι, ἀγαπητοί φίλοι; Ρημαγμένη κοινωνία εἶναι, χωρίς στοιχειώδεις κανόνες συνοχῆς. Κοινωνία πού θέτει τήν ἀνθρώπινη ζωή σέ δεύτερη μοῖρα ἐμπρός στά χρήματα καί τά στίγματα. Κοινωνία-ὑπερεγώ. Εἶναι πολλά τά περιστατικά καί μαζεμένα γιά νά θεωρηθοῦν μεμονωμένα. Γι’ αὐτά τί κάνουμε; Ὑπάρχει σχέδιο; Ἤ θά συνεχίσουμε νά συζητᾶμε ἀμέριμνοι γιά τό μπόνους, τά ἐπιτόκια καί τά ὁμόλογα; Καλύτερη ζωή θέλει ὁ κόσμος. Ὄχι καλά ἐπιτόκια. Ἄν ὅμως συνεχίσουμε νά μιλᾶμε μέ ἀριθμούς ἀναφερόμενοι σέ ἀνθρώπους, δέν τήν γλυτώνουμε τήν διαταραχή. Οὔτε ἐμεῖς!
