Μπήκα για πρώτη φορά και παρέδωσα χειρόγραφα σε εφημερίδα το 1968!
Μετρήστε πόσα χρόνια πέρασαν από τότε. Δεν έλειψα ούτε μια μέρα από τις «επάλξεις». Ακόμη και υπό τις πλέον δύσκολες συνθήκες, εύρισκα τον τρόπο να μετέχω στον παράξενο κόσμο της ενημερώσεως. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω «μυστήριο», μια περίεργη δύναμη που σε ωθεί και παράλληλα σε στηρίζει, προκειμένου να φέρεις εις πέρας, εκείνο που εσύ αποφασίζεις «αν πρέπει να γίνει».
Είτε βρίσκεσαι σε ένα τραπέζι κι έχεις απέναντί σου τον άνθρωπο από τον οποίο «πρέπει να βγάλεις είδηση» είτε τρέχεις σε δρόμους που γύρω σου σφυρίζουν πυρά διασταυρούμενα, είτε βρίσκεσαι σε μια εμπόλεμη ζώνη και προσπαθείς να πείσεις τους οπλοφόρους ότι «ο Τύπος πρέπει να περάσει», νιώθεις το ίδιο. Κι εκείνη την ώρα -όπως και τις περισσότερες της ζωής σου- δεν σε ενδιαφέρει τίποτε άλλο από την «είδηση», τίποτε περισσότερο ή λιγώτερο από την ενημέρωση!
Είμαι βέβαιος ότι αυτό δεν μπορεί -και δεν έχει λόγους να ενδιαφέρεται- να το καταλάβει, όποιος δεν έχει ασπασθεί την άποψη ότι «η ενημέρωση είναι η καρδιά της αλήθειας», όπως έλεγαν οι παλαιότεροι, όποιος δεν έχει αφομοιώσει την θέση ότι η δημοσιογραφία δεν είναι το επάγγελμα «που όσο πιο γρήγορα το αφήσεις, τόσο το καλύτερο», όπως λένε οι Αμερικάνοι, αλλά τρόπος ζωής, τρόπος σκέψεως, τρόπος λειτουργίας…
Θυμάμαι εκείνη την αποστολή στο Πάλε, συνοδεύοντας τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. «Να είστε εδώ γύρω, γιατί βρισκόμαστε σε εμπόλεμη ζώνη», μας είπε, καθώς αποσυρόταν σε ένα πανδοχείο, προκειμένου να συζητήσει με την ηγεσία των Σέρβων.
Μπορούσες να καθίσεις μέσα στο λεωφορείο ή στην γειτονική ταβέρνα όταν γύρω γινόταν χαλασμός; Ποτέ! Και γύρισα στην εφημερίδα με συνεντεύξεις από Σέρβους μαχητές, με περιγραφές μαχών, που απηχούσαν την θηριωδία του πολέμου. Και τον παραλογισμό του μαζί. Μην με ρωτήσετε αν φοβήθηκα.
Ναι, φοβήθηκα, όταν γύρισα πίσω και σκέφθηκα τί είχα κάνει! Όπως και το 1978, όταν μπήκα στα «Κατεχόμενα» της Κύπρου, με ταυτότητα Νορβηγικού Πρακτορείου Ειδήσεων, με τον συνάδελφό μου Ράγκναρ Στένε. «Δεν φοβήθηκες μην σε πιάσουν οι Τούρκοι»; Με ρώτησε όταν γυρίσαμε στην Λευκωσία. «Τώρα που το λες, ναι, έπρεπε να είχα φοβηθεί!» του είπα…
Αυτή είναι η «τρέλα» της ενημερώσεως. Κι αυτό το πολύτιμο αγαθό, σήμερα κινδυνεύει! Το «μένουμε σπίτι», μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά στην έντυπη ενημέρωση. Και η «πλέρια» παραπληροφόρηση που προσφέρεται μέσω του χειμαρρώδους, αλλά και ανεξέλεγκτου διαδικτύου,θα πληγώσει ανεπανόρθωτα την ενημέρωση. Προσέξτε: Την ενημέρωση, όχι την πληροφορία!
Αν η κυβέρνησή μας θέλει να εξακολουθήσει να υπάρχει η ενημέρωση. Οφείλει να στηρίξει ΤΩΡΑ και ΕΜΠΡΑΚΤΩΣ τις εφημερίδες και τους εργαζόμενους σε αυτές!
Να μην αρκεσθεί σε ένα «μας απασχολεί το θέμα»,αλλά να δώσει προσοχή και ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΕΙ τις επιχειρήσεις των ΜΜΕ, σε μια περίοδο που δεν υπάρχει διαφήμιση και έχει «απαγορευθεί» στους πολίτες να κυκλοοφορούν. Είναι θέμα Δημοκρατίας. Και τιμής!
