ΚΑΘ’ ON χρόνον οἱ Ἕλληνες ἀσχολούμεθα μέ ὑπαρκτούς ἤ ἀνύπαρκτους κινδύνους καί μέ τίς πρόσκαιρες ἐντυπώσεις πού παράγει ἡ ἑκάστοτε πολιτική συγκυρία, ἐλάχιστοι εἶναι αὐτοί πού ἔχουν συνειδητοποιήσει τήν ὕπαρξη ἑνός θεμελιώδους προβλήματος πού λειτουργεῖ ὡς ὡρολογιακή βόμβα καί ἀπειλεῖ, ἄν δέν ἀντιμετωπισθεῖ καταλλήλως, τήν ἐπιβίωση κατά κυριολεξία τῆς χώρας μας μέσα στίς λίγες, ἑπόμενες δεκαετίες.
Ἀπό τό 1990 καί μετά οἱ γεννήσεις μειώνονται ἐνῶ ἡ Ἑλλάδα μεταβάλλεται σέ χώρα ὑποδοχῆς μεταναστῶν μέ αὐξανόμενους ρυθμούς. Ὁ συνδυασμός ὑπογεννητικότητας καί ἀνεργίας, ἰδιαιτέρως ἀπό τό 2010 καί μετά, ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν μείωση τοῦ ἀμιγῶς ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ σέ κάτω τῶν 9.000.000 ἀτόμων, τήν μετάβαση 500.000 ἀνθρώπων περίπου, καί μάλιστα νέων ἐπιστημόνων, σέ ἀναζήτηση καλύτερης τύχης στό ἐξωτερικό καί τήν προϊοῦσα γήρανση τοῦ πληθυσμοῦ, στό σύνολο τοῦ ὁποίου τό ποσοστό τῆς ἡλικίας ἄνω τῶν 65 ἐτῶν αὐξάνεται σταθερά.
Ἡ Ἑλλάδα γηράσκουσα ὁδηγεῖται σέ ἕναν φαῦλο κύκλο οἰκονομικῆς παρακμῆς καί δημογραφικῆς συρρίκνωσης. Μόνο τό ἔτος 2016 οἱ γεννήσεις ἦταν 92.898 ἔναντι 118.792 θανάτων. Ἀνάλογη σχέση σημειώθηκε καί κατά τά προηγούμενα ἔτη καί, δυστυχῶς, συνεχίζεται. Μικρότερος πληθυσμός σημαίνει: λιγότεροι καταναλωτές, λιγότεροι παραγωγοί, χαμηλότερη ἀνταγωνιστικότητα, λιγότερες εὐκαιρίες παραγωγικῆς ἀπασχόλησης, ἐπιδείνωση τοῦ ἀσφαλιστικοῦ συστήματος, κίνδυνοι ἀκόμη καί γιά τήν ἐθνική ἀσφάλεια καί τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα.
Πῶς μπορεῖ νά ἀντιστραφεῖ ὁ φαῦλος κύκλος, νά ἀρχίσουν καί πάλι οἱ γεννήσεις νά εἶναι περισσότερες τῶν θανάτων κατά π.χ. 30.000 ἐτησίως; Ἄν καί σέ μέσο-μακροπρόθεσμο διάστημα δέν νοεῖται διατηρήσιμη οἰκονομική ἀνάπτυξη χωρίς αὔξηση τοῦ πληθυσμοῦ, γιά νά αὐξηθεῖ ὁ (ἑλληνικός) πληθυσμός πρέπει προηγουμένως νά δημιουργηθοῦν παραγωγικές θέσεις ἐργασίας, πρᾶγμα πού μέ τήν σειρά του προϋποθέτει τήν πραγματοποίηση ἐπενδύσεων πού θά παράγουν διεθνῶς ἐμπορεύσιμα ἀγαθά, προσφερόμενα σέ ἀνταγωνιστικό συνδυασμό ποιότητας καί τιμῆς.
Καί, βεβαίως, γιά νά πραγματοποιηθοῦν ἐπενδύσεις ἀπό Ἕλληνες καί ξένους ἐπενδυτές ἀπαιτεῖται κλῖμα φιλικό πρός τό ἐπιχειρεῖν, σταθερή φορολογική πολιτική μέ συντελεστές πολύ χαμηλότερους τῶν σημερινῶν (ἀρκεῖ νά ἀναλογισθεῖ κανείς ὅτι στήν Ἑλλάδα οἱ ὑψηλοί φορολογικοί συντελεστές ἐφαρμόζονται σέ χαμηλά ἐτήσια εἰσοδήματα, ἀπό 20.000 εὐρώ καί ἄνω, ἐπιβάλλονται ἐξοντωτικές ἀσφαλιστικές εἰσφορές, καί ὅποιο ἤδη φορολογηθέν εἰσόδημα ἄγεται πρός κατανάλωση, ἐπιβαρύνεται μέ ΦΠΑ 24%), μείωση τῆς γραφειοκρατίας, ἀποτελεσματική δημόσια διοίκηση, εὔρυθμη λειτουργία τῆς δικαιοσύνης, ἀναμόρφωση τοῦ συνδικαλισμοῦ σέ ὀρθές βάσεις καί πολλά ἄλλα, γνωστά καί χιλιοειπωμένα, ἀλλά, φεῦ, μηδέποτε ἐφαρμοζόμενα.
Πρός τόν σκοπό τῆς ὅσο τό δυνατόν ταχύτερης αὔξησης τοῦ πληθυσμοῦ τῆς χώρας εἶναι σκόπιμο νά θεσπισθεῖ αὔξηση τοῦ ἀφορολογήτου ὁρίου μέ ποσόν ἴσο πρός τό ἐτήσιο κόστος διαβίωσης ἑνός παιδιοῦ (ἀπό τό πρῶτο παιδί καί γιά καθένα ἑπόμενο), νά δοθοῦν δάνεια πρός νέες οἰκογένειες ἄτοκα ἀπό τήν γέννηση μέχρι τήν ἐνηλικίωση κάθε παιδιοῦ καί νά δημιουργηθοῦν ἐπαρκεῖς βρεφονηπιακοί σταθμοί ἀνά τήν χώρα. Ἐάν κινηθοῦμε ἐγκαίρως πρός τίς κατευθύνσεις αὐτές, μποροῦμε νά ἀντιμετωπίσουμε τόν μέγιστο κίνδυνο συρρίκνωσης καί παρακμῆς τῆς Ἑλλάδας.
*Νομικός – Οἰκονομολόγος
email: [email protected]
