Θυμᾶμαι ἀμυδρά (πάντως τό θυμᾶμαι) πού μᾶς εἶχαν πάει μέ τό σχολεῖο νά ὑποδεχθοῦμε τόν Πρόεδρο τῶν ΗΠΑ Ντουάιτ Ἀϊζενχάουερ
Παιδάκια τοῦ Δημοτικοῦ, παιδάκια τῆς μετά τό 1950 ἐποχῆς, τότε πού ἡ χώρα εἶχε ἀρχίσει νά «παίρνει τά ἐπάνω της» καί πού στό σχολεῖο μας μοίραζαν κάθε μέρα ἕνα κομμάτι κίτρινο τυρί καί ψωμί ἀλειμμένο μέ «θρεψίνη». Κάτι σάν τήν σημερινή «μερέντα», ἀλλά μᾶλλον πρός τό λιγότερο εὔγευστο…
Θυμᾶμαι ἀκόμη ὅτι μᾶς εἶχαν μοιράσει ἑλληνικά καί ἀμερικάνικα χάρτινα σημαιάκια, τά ὁποῖα κουνούσαμε πέρα-δῶθε ἐκεῖ πού μᾶς εἶχαν συγκεντρώσει –ἄν θυμᾶμαι καλά ἦταν κάπου στό Παλαιό Φάληρο…
Ἀργότερα, στό Γυμνάσιο, τό 1963, μᾶς πῆγαν στήν ὑποδοχή τοῦ Προέδρου τῆς Γαλλίας στρατηγοῦ Σάρλ ντέ Γκώλ. Αὐτό τό θυμᾶμαι πολύ καλά, κρατούσαμε τώρα ἑλληνικές καί γαλλικές σημαιοῦλες καί φωνάζαμε «Βίβ λά Φράνς», καθώς μαθαίναμε καί γαλλικά στό σχολεῖο, ἀπό τό βιβλίο τοῦ «Didier». Τότε εἶχα ἀρχίσει νά διαβάζω καί τίς ἐφημερίδες καί τήν ἑπομένη ἀναζητοῦσα –ματαίως– νά βρῶ τήν… φωτογραφία τοῦ σχολείου μας. «Αὐτή τήν χώρα, τῆς ὁποίας ἡ πολιτική ζωή εἶναι τόσο δαντελωτή ὅσο καί οἱ ἀκρογιαλιές της καί τόσο ἀνάγλυφη ὅσο ὁ ὁρίζοντας τῶν βουνῶν της, ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς κατορθώνει νά τήν κυβερνήσει!» εἶχε πεῖ ὁ ἀναμορφωτής τῆς Γαλλίας, μιλώντας στούς δημοσιογράφους.
Μέχρι νά ἀναμειχθῶ μέ τήν δημοσιογραφία δέν εἶχα μετάσχει σέ ἄλλη «ὑποδοχή». Θυμᾶμαι, ὅμως, τήν παλλαϊκή ὑποδοχή τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ, τό 1974, ὅπου εἶχα καταφέρει νά «τρυπώσω» (ὡς νεαρός ρεπόρτερ πλέον) μέχρι τήν πίστα τοῦ ἀεροδρομίου καί δίπλα στό γαλλικό προεδρικό ἀεροσκάφος, τήν ἐπίσης μεγάλη ὑποδοχή τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου, τό 1974. Ἐνθουσιώδης καί μεγάλη ἦταν ἐπίσης ἡ ὑποδοχή πού ἐπεφύλαξε ὁ λαός τῶν Ἀθηνῶν στόν Πρόεδρο τῆς Γαλλίας Βαλερύ Ζισκάρ ντ’ Ἐσταίν, λίγο καιρό μετά τήν ἀποκατάσταση τῆς Δημοκρατίας στήν χώρα. Δέν θυμᾶμαι ἄλλη ὑποδοχή μέ λαϊκή συμμετοχή. Τελευταία φορά πού εἶδα κόσμο στούς δρόμους γιά ὑποδοχή ξένου ἡγέτη ἦταν καί πάλι γιά τόν Ζισκάρ καί γιά τούς ὑπουργούς τῶν Ἐξωτερικῶν τῶν χωρῶν μελῶν τῆς ΕΟΚ, ὅταν ἔφθασαν στήν Ἀθήνα γιά τήν ὑπογραφή τῆς ἐντάξεως τῆς χώρας μας στήν Κοινότητα. Ἔκτοτε, ἡ ὑποδοχή τῶν ὑψηλῶν ξένων στήν Ἑλλάδα γίνεται μέ… ἔρημους δρόμους! Ἀποκλείεται τό κέντρο, ἀποκλείονται οἱ κεντρικές ἀρτηρίες, ταλαιπωρεῖται ὁ κόσμος καί οἱ ἐπισκέπτες βλέπουν μία πόλη ἄδεια, λές καί βρισκόμαστε σέ ἐποχή πολέμου!
Εἶναι βέβαιο ὅτι οἱ ἡγέτες ἔχουν ἀπό καιρό πάψει νά εἶναι δημοφιλεῖς. Ἡ διεθνής κατάσταση δέν εὐνοεῖ «ὑποδοχές», ἀλλά –βρέ παιδί μου– γιατί θά πρέπει ἡ Ἀθήνα νά «πολιορκεῖται» ὅποτε ἔχουμε ὑψηλούς ἐπισκέπτες; Φίλος, λαμπρός ἐπιστήμων, πού ἦταν «ἀμφιτρύων» σέ ἐπίσημο γεῦμα τό βράδυ τῆς περασμένης Παρασκευῆς, ἔφθασε… τελευταῖος στόν Ναυτικό Ὅμιλο Ἑλλάδος, διότι συνέπεσε τήν ἴδια ὥρα νά ὑπάρχει μετακίνηση τοῦ ὑπουργοῦ τῶν Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ, καί εἶχαν κλείσει οἱ δρόμοι! Οἱ δρόμοι κλείνουν, ὅμως, καί γιά τούς δικούς μας ἐπισήμους. Κι ἀπ’ ὅ,τι θυμᾶμαι ὁ τελευταῖος πρωθυπουργός πού πήγαινε στό γραφεῖο μέ τά πόδια ἦταν ὁ Γεώργιος Ράλλης!
