Εἶναι κάποιοι ἄνθρωποι πού περνοῦν ἀπό αὐτή τή ζωή καί ἀφήνουν πίσω τους ἕνα λεπτό, διακριτικό ἄρωμα
Ἕνα ἄρωμα πού δέν μποροῦν ὅλοι νά τό ἐντοπίσουν. Ἐκεῖνοι, ὅμως, πού τό αἰσθάνονται, ἀπολαμβάνουν τήν δύναμη καί τήν ἔντασή του καί τό θυμοῦνται πάντα.
Ἡ Σωτηρία Λεονάρδου, πού ἔφυγε πολύ νέα ἀπό αὐτό τόν μάταιο πλήν ἀγαπητό καί ἐπιθυμητό στούς περισσότερους ἀνθρώπους κόσμο, ἀνῆκε σέ αὐτή τήν κατηγορία.
Ἀνήσυχο καί χωρίς «νά μπαίνει σέ καλούπια» ἄτομο, διέθετε ἐκεῖνο τό στοιχεῖο πού ἀποκαλοῦμε «αὔρα». Ἦταν ἀρκετό, νά περάσει δίπλα σου γιά νά τήν νιώσεις, σέ συνήρπαζε ὅταν μιλοῦσες μαζί της, σέ καθήλωνε μέ τήν ἑρμηνεία της, ὅπως ἐκεῖνο τό βράδυ στό «Κύτταρο» σέ κείμενα τοῦ Γιώργου Χρονᾶ.
Ἀνέβηκε χωρίς πρόβλημα στό ψηλό βάθρο τοῦ «Ρεμπέτικου» τοῦ Σταύρου Ξαρχάκου κι ἐκεῖ, μέ τήν συνοδεία μιᾶς ὀρχήστρα ἐγχόρδων, ἡ ὁποία διάβαινε στιβαρούς δρόμους βυζαντινούς, ἑρμήνευσε ἐκπληκτικά τά ἄσματα τοῦ ἐξαιρετικοῦ δημιουργοῦ σέ ποίηση Νίκου Γκάτσου.
Ὅποιος ἔχει μελετήσει τόν Ξαρχάκο, τοῦ ὁποίου ὅλα τά ἔργα εἶναι μικρά διαμάντια, γνωρίζει πόσο ἀπαιτητικός καί «δύσκολος» εἶναι μέ τούς ἑρμηνευτές του καί πόσο προσοντοῦχος πρέπει νά εἶναι ἐκεῖνος στόν ὁποῖο θά τά ἐμπιστευθεῖ.
«Χόρεψε Μπουρνοβαλιά μου, νά σοῦ στείλω τά φιλιά μου/χόρεψε ἀγαπούλα μου, παραμύθι πούλα μου!» Ἆσμα-Ἀσμάτων, μέ ἐκείνη τήν βαθειά, λυρική καί συνάμα λαϊκή φωνή, νά ἑρμηνεύει τόν ποιητή πού ἀπευθύνει τήν κλασική ἑλληνική ἱκεσία: «Παραμύθι πούλα μου!», κι ἀκόμη τό μοναδικό «καίγομαι-καίγομαι», ἕνα μακρόσυρτο, σπαρακτικό κλάμα, μονότονο σάν τόν πόνο…
Ἦταν μοναδική στίς ἑρμηνεῖες της. Καί δέν ἦταν πολλές, ἀφοῦ δέν ἐπέλεξε τόν δρόμο τῆς εὐρείας καταναλώσεως, διαφύλαξε τήν ποιότητά της, δέν ἐνέδωσε στίς σειρῆνες τῆς «πίστας» καί ἐμφανιζόταν σπανίως, προσφέροντας τόν πλοῦτο τῆς φωνῆς της στούς ἐκλεκτούς, πού τήν ἀκολουθοῦσαν…
Μοναδική ἡ ἑρμηνεία της στήν «Ἀρκούδα» τοῦ Μίκη Θεοδωράκη: «Μίαν ἁλυσίδα μοῦ δένουν γύρω στό λαιμό, εἶμαι ἀρκούδα χορεύω γύφτικο σκοπό./Μέσα στά γήπεδα μέ γυμνάζουνε, τ’ ἄγρια πλήθη νά χαιρετῶ. Μέ μαϊμοῦδες μαζί μέ βάζουνε, τ’ ἄγρια πλήθη νά προσκυνῶ», ἕνα τραγούδι σκληρό, «ἀσίκικο» ἀπό τόν σπουδαῖο δίσκο «Διόνυσος», στήν «Λύρα» τοῦ μεγάλου Ἀλέκου Πατσιφᾶ. Ἡ περίπτωση τῆς Σωτηρίας Λεονάρδου, ἑρμηνεύτριας μοναδικῶν ἱκανοτήτων, ἡ ὁποία ἐπέλεξε τόν δύσκολο δρόμο τῆς ποιότητας, ἐπισφραγίσθηκε μέ ἕνα πρόωρο, δύσκολο τέλος. Εἶναι βέβαιο ὅτι τώρα θά θυμηθοῦν πολλοί τίς ἱκανότητες καί τίς δυνατότητές της, θά δοῦμε –ἴσως–καί κάποιο ἀφιέρωμα σέ τηλεοπτικούς διαύλους.
Εἰλικρινῶς, δέν νομίζω ὅτι στόν χῶρο αὐτόν ὑπάρχουν πολλές ἑρμηνεύτριες πού νά συνδυάζουν τό τραγούδι μέ τήν ὑποκριτική, νά ἑρμηνεύουν δηλαδή τά τραγούδια καί ὄχι ἁπλῶς νά τραγουδοῦν στόν σωστό τόνο.
Θά σᾶς συνιστοῦσα νά ἀναζητήσετε καί νά ἀκούσετε τίς ἑρμηνεῖες τῆς Σωτηρίας Λεονάρδου. Θά ἀνακαλύψετε –ἄν δέν τήν ἔχετε ἀκούσει– μία σπάνια ἑλληνική φωνή, σέ πανέμορφες, σέ χρωματισμούς καί τονισμούς, ἑρμηνεῖες. Εἶναι κρῖμα πού χάθηκε τόσο νωρίς. Ἄφησε, ὅμως, ἀνεξίτηλο τό στίγμα της στήν ἑλληνική δισκογραφία, ἔστω καί μέ τίς λίγες ἀλλά πολύτιμες ἠχογραφήσεις της.
