ΔΕΝ εἶναι πυροτέχνημα ὁ Τράμπ λοιπόν. Ἀπεδείχθη. Ἦρθε γιά νά μείνει. Καί ἡ ἐπιτυχία του στίς προχθεσινές ἐνδιάμεσες ἐκλογές δείχνει πώς ἐπί τῶν ἡμερῶν του ἀλλάζει ἡ Δεξιά παγκοσμίως.
Ἀλλάζει ὁ τρόπος πού βλέπει ἡ Δεξιά τόν καπιταλισμό, τήν παγκοσμιοποίηση μά καί τήν ἴδια τήν Δύση γενικότερα. Καί αὐτό ἔχει ἤδη ἐπιπτώσεις στήν Γερμανία πού ὁ ἐπικρατέστερος διάδοχος τῆς Μέρκελ Μέρτς (στέλεχος τῆς Black Rock) προσφεύγει σέ φρασεολογία Τράμπ («πρῶτα ἡ Γερμανία») καί σέ ἀτζέντα Ὀρμπάν καί AfD γιά νά ἐπικρατήσει. Ἀλλάζει ἡ Δεξιά στήν Ἰταλία, ὅπου ὁ Σαλβίνι ὀρθώνει ἀνάστημα στήν γραφειοκρατία τῆς Κομμισσιόν. Ἀλλάζει στήν Γαλλία ὅπου ἡ Λέ Πέν προηγεῖται τοῦ συστημικοῦ κατασκευάσματος Μακρόν στόν δρόμο πρός τίς ἐκλογές. Παραδοσιακές δυνάμεις τῆς δεξιᾶς παράταξης ὅπως οἱ Ρεπουμπλικανοί τῆς Γαλλίας τῶν Σαρκοζύ, Ζυππέ καί Φιγιόν, ἡ Forza Italia τοῦ Μπερλουσκόνι στήν Ἰταλία, οἱ Χριστιανοκοινωνιστές τοῦ Ζεεχόφερ στήν Γερμανία ὁδεύουν ὁλοταχῶς πρός τήν πολιτική χωματερή τῆς ἱστορίας καί τήν θέση τους λαμβάνουν δυνάμεις αὐθάδεις, ἐθνοκεντρικές, τῆς θεωρίας τοῦ προστατευτισμοῦ καί τῶν κλειστῶν συνόρων –εἴτε αὐτός ἀφορᾶ τό ἐμπόριο εἴτε τήν μετανάστευση ἀνθρώπων.
Κοινή συνισταμένη αὐτῆς τῆς νέας δεξιᾶς –πού γεννιέται δίπλα καί ὄχι μέσα ἀπό τήν παλαιά– εἶναι ἡ ἀμφισβήτηση τῆς παγκοσμιοποίησης καί ἡ καταγγελία τῆς μηντιοκρατίας ὡς βασικῆς ἔκφρασης τοῦ οἰκονομικοῦ κατεστημένου. Ὁ Τράμπ πολιτεύεται μέ τό Twitter χωρίς ἐνδιάμεσους στήν σχέση του μέ τόν λαό. Μέ ὅρους ἱστορικούς πρόκειται γιά συγκλονιστική μεταβολή. Οἱ Δυνάμεις πού ὑπηρέτησαν τόν καπιταλισμό πρωτοστατοῦν πλειοψηφοῦσες μάλιστα στόν ἀγῶνα γιά τόν περιορισμό του: λιγότερη ἐλευθερία στήν διακίνηση προσώπων καί προϊόντων. Ὁλική ἀμφισβήτηση, μήν πῶ παράκαμψη τοῦ κυρίαρχου μοντέλου ἐνημέρωσης. Ἀνάδειξη τοῦ σχήματος (πού στήν Ἑλλάδα –ὤ ἀνορθογραφία– χρησιμοποιεῖ ὁ Δημήτρης Τζανακόπουλος) κοινωνική πλειοψηφία versus οἰκονομικῆς ἐλίτ.
Γιά νά εἶμαι εἰλικρινής δέν ἐντυπωσιάζομαι πού ὁ Τράμπ ἀλλάζει τήν ἀμερικανική δεξιά. Ἀπόντος τοῦ ΜακΚαίην μάλιστα θά ἁλωνίσει. Οὔτε πώς ἐπέζησε τῶν ἐνδιάμεσων ἐκλογῶν. Τά σημάδια ὑπῆρχαν! Τό καλοκαίρι μελέτησα τό βιβλίο Πῦρ καί Μανία στόν Λευκό Οἶκο τοῦ Ντόναλντ Τράμπ πού ἔγραψε ὁ Michael Wolff (ἐκδόσεις «Πατάκη»). Στήν Ἑλλάδα τό βιβλίο πῆγε «ἄπατο» καί τό μόνο πού ἀπασχόλησε τά ΜΜΕ ἦταν μερικές γραφικές ἱστορίες μέ τόν Πρόεδρο πρωταγωνιστή νά καταβροχθίζει χάμπουργκερ MacDonald’s στό ἰδιαίτερο διαμέρισμα μέ τίς δέκα τηλεοράσεις. Ὡστόσο ὁ συγγραφέας πέρα ἀπό τό «σκιτσάρισμα» τοῦ χαρακτῆρος καί τά ἄφθονα παραπολιτικά, μᾶς μυεῖ σέ μερικές βασικές ἀρχές τῆς σκέψης Τράμπ. Ὅπως:
• Κυριαρχία! Ὄχι διαπραγμάτευση!
• Εἶναι προτιμότερο νά ἔχεις τά ΜΜΕ ἀπέναντί σου παρά νά πασχίζεις νά τά ἔχεις μαζί σου
• Δέ γίνεται νά κυβερνᾶς μέ διατάγματα
• Εἴμαστε οἱ Ἀμερικανοί εἶδος πρός ἐξαφάνιση;
Ὁ συγγραφέας τόν περιέγραψε ὡς «Πρόεδρο τῆς τζάζ καί τῆς ράπ ἀπέναντι στήν …κλασική μουσική». Στήν πραγματικότητα αὐτό συμβαίνει στήν παγκόσμια δεξιά στό σύνολό της σχεδόν σήμερα: Ἡ Δεξιά γίνεται τζάζ καί ράπ. Δέν βρίσκει πλέον ἡσυχία καί θαλπωρή στήν γαλήνη τῆς νομιμόφρονος κλασικῆς μουσικῆς. Πρόκειται γιά μιά μεταβολή πού ὑπερβαίνει κατά πολύ τόν Τράμπ. Δυστυχῶς γιά τήν ὥρα, στήν πατρίδα μας, ἡ μεταβολή αὐτή δέν ἀγγίζει τήν ἑλληνική Δεξιά πού ἀγνοεῖ τίς λαϊκές κοινωνικές πλειοψηφίες. Ἡ ἡγεσία τῶν θιγομένων (ἀπό τήν συμφωνία Τσίπρα – Ἱερώνυμου) ἱερωμένων ρέπει στά πολύ ἀκροδεξιά καί ἔχει σχέσεις μέ συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα ἐκτός ΝΔ. Οἱ ταξιτζῆδες σήμερα ἀπεργοῦν κόντρα σέ μιά πλατφόρμα ταξί πού δέν πληρώνει τούς φόρους της στήν Ἑλλάδα, ἀλλά τυγχάνει προστασίας ἀπό τίς κυρίαρχες δυνάμεις τοῦ πολιτικοῦ συστήματος.
Τό νέο κοινωνικό προλεταριᾶτο τῶν ἄνεργων ἐπιστημόνων ἔχει πάρει διαζύγιο ἀπό τόν παλαιό πολιτικό κόσμο. Καί τό ἀποκορύφωμα, ἡ ἀνορθογραφία: Αὐτό πού στίς ΗΠΑ ἐκπροσωπεῖ ὁ Τράμπ καί παγκοσμίως πουθενά ἡ Ἀριστερά (παραπαίει…) στήν Ἑλλάδα ἐπιχειρεῖ –τί θράσος!– νά τό ἐκπροσωπήσει ὁ …Τσίπρας. Ὁ πλέον ταχύτερα ἐξελισσόμενος συστημικός παίκτης πού τά ἔχει καλά ἀπό τόν Ἀμερικανό Πρόεδρο ἕως καί τόν Ἀρχιεπίσκοπο. Γιατί συμβαίνει αὐτό; Διότι ἁπλά ἡ Δεξιά δέν ἀλλάζει. Ἀφήνει νά τήν ὁδηγεῖ ὁ Εὐάγγελος Βενιζέλος πού λέει οὔτε λίγο οὔτε πολύ (καί παρασύρει καί ἄλλους) ὅτι τά δημοψηφίσματα εἶναι μιά διαδικασία γιά τήν «πλέμπα». Ἔτσι ἀποκαλεῖ τόν λαό! Πού ζητᾶ νά μήν ἀλλάξει μέ τήν ἀναθεώρηση ὁ νόμος περί εὐθύνης ὑπουργῶν γιατί φοβᾶται τίς παραγραφές. Ἐκεῖ πού στίς ΗΠΑ καί στήν Εὐρώπη ἡ νέα δεξιά ὑπερτιμᾶ καί προσέχει τόν λαό, στήν Ἑλλάδα ὑπάρχουν δυνάμεις σοσιαλδημοκρατικές πού πασχίζουν νά τήν παρασύρουν νά ὑποτιμᾶ τόν λαό. Μέ δόγμα τήν ὑποτίμηση ὅμως δέν πᾶς πολύ μακρυά. Στούς ὀπαδούς τῶν ἀπόψεων Βενιζέλου «πάει» αὐτό! Διευκρινίζω.
