Η ΑΛΛΑΓΗ φρουρᾶς, πού ἐπῆλθε τήν 7η Ἰουλίου, ἔδωσε τό στίγμα της κατά τήν τριήμερη συζήτηση στήν Βουλή ἐπί τῶν προγραμματικῶν δηλώσεων τῆς κυβέρνησης.
Καί κυρίως προσέφερε στόν ἑλληνικό λαό ἕνα σαφέστατο δεῖγμα γιά τήν πολιτική κυριαρχία τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη, ἡ ὁποία μέ τά σημερινά τουλάχιστον δεδομένα μοιάζει ἀδύνατον νά ἀντιμετωπισθεῖ μέ τά «ὅπλα» πού διαθέτει ἡ ἀντιπολίτευση.
Ὁ νέος πρωθυπουργός τῆς χώρας, μέ τίς προγραμματικές του δηλώσεις, κατέδειξε ὅτι ἡ δημιουργική ἔμπνευση, ἡ συστηματική προετοιμασία καί ἡ μεθοδική ὀργάνωση ἀποτελοῦν τά κύρια συστατικά τά ὁποῖα ἡ ἡγετική του παρουσία θά εἰσφέρει στήν προσπάθεια γιά τήν ἀνασυγκρότηση τῆς χώρας. Ὁ λόγος του ἀπέπνεε αὐτοπεποίθηση καί ἀποφασιστικότητα, πού, σέ συνδυασμό μέ τήν ἐπίγνωση τῶν δυσκολιῶν καί τήν ρεαλιστική ἐκτίμηση τῆς ἀνάγκης νά κερδηθεῖ ὁ χαμένος χρόνος, δημιούργησε τήν αἴσθηση ἑνός ἀνθρώπου πού ἔχει ὡς βασικό στόχο τῆς πολιτικῆς του τήν ἐπίτευξη ἀποτελεσμάτων καί, δι’ αὐτῶν, τήν πραγματική ἀναγέννηση τῆς χώρας.
Σ’ αὐτή τήν εἰκόνα ἡ ἀντιπολίτευση, προφανῶς αἰφνιδιασμένη ἀπό τήν ποιότητα τοῦ πρωθυπουργικοῦ λόγου καί τήν ἐντυπωσιακή σύνθεση κυβερνητικῶν ἐπιλογῶν πρός ἄμεση ὑλοποίηση, ἀντέδρασε μέ τήν γνωστή κουραστική, ἀνούσια καί ἀπελπιστικά μονότονη ἐπιστροφή στό παρελθόν καί τίς ἀραχνιασμένες ἀριστερόστροφες ἰδεοληψίες πού κατατρύχουν τήν ἑλληνική κοινωνία τῆς μεταπολίτευσης. Ὁ Κυριάκος Μητσοτάκης, ὡς δημιουργικός καί σύγχρονος ὁραματιστής πρωθυπουργός, παρουσίασε μέ καλομελετημένη σύνθεση μέτρων πού ἀποβλέπουν σέ τρεῖς βασικούς στόχους:
α) στήν ἐμπέδωση αἰσθήματος ἀσφάλειας στόν δημόσιο βίο, στήν κυριαρχία τῆς νομιμότητας καί στήν ἑδραίωση τῆς δικαιοσύνης ὡς θεματοφύλακα τῆς ὁμαλῆς διαβίωσης τῶν πολιτῶν. Πρόκειται γιά ἐπί μέρους στόχους πού «στιγματίζονται» ὡς «συντηρητικοί» ἀπό τήν ἀνερμάτιστη ἀριστερά, ἀλλά, στήν πραγματικότητα, ἀποτελοῦν τά ἀπαραίτητα θεμέλια γιά τήν κατοχύρωση μιᾶς ἀληθινά δημοκρατικῆς πολιτείας. Σ’ αὐτό τό πλαίσιο ἡ κατάργηση τοῦ πανεπιστημιακοῦ ἀσύλου, πέρα ἀπό τήν οὐσιαστική σημασία της, ἐμπεριέχει τόν ἰσχυρό συμβολισμό γιά τήν πάταξη τῆς ἀνομίας, πού, ἰδίως τήν τελευταία πενταετία, εἶχε προσλάβει «θεσμικά» χαρακτηριστικά.
β) στήν ἐφαρμογή φιλελευθέρων ἰδεῶν στά θέματα τῆς οἰκονομίας, τῆς ἀνάπτυξης καί τῶν ἐπενδύσεων, ὥστε τό οἰκονομικό πρόβλημα τῆς χώρας νά βρεῖ τήν λύση του ἀπό τά θετικά οἰκονομικά ἀποτελέσματα τῆς κυβερνητικῆς πολιτικῆς καί ὄχι ἀπό τήν ὑπερφορολόγηση καί τήν ληστρική ἀφαίμαξη τῶν πολιτῶν. Ἡ ἀντιμετώπιση τῆς ἀνεργίας, ἡ ἐπιστροφή τῶν ἑκατοντάδων χιλιάδων νέων μας πού ἐγκατέλειψαν τήν χώρα πρός ἀναζήτηση καλύτερης τύχης καί ἡ βελτίωση τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, μόνον μέ τήν ἀναζήτηση πόρων, πού αὐτή τήν στιγμή δέν διαθέτει ἡ χώρα, μπορεῖ νά καταστεῖ δυνατή, μακριά ἀπό τίς ἀναχρονιστικές οἰμωγές τῶν ἀθεράπευτων νοσταλγῶν τῆς μαρξιστικῆς αὐθεντίας.
γ) στήν υἱοθέτηση προοδευτικῶν μέτρων κοινωνικῆς πολιτικῆς, στήν βελτίωση τῶν θεσμικῶν λειτουργιῶν τοῦ κράτους καί στήν ποιοτική ἀναβάθμιση τῆς καθημερινότητας τῶν πολιτῶν. Διότι ἡ τόσο ταλαιπωρημένη ἀπό θιασῶτες καί ὑμνητές αὐταρχικῶν ἤ ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων ἔννοια τῆς προόδου δέν ἐξαντλεῖται στήν διαρκῆ ἐπιδερμική καί ἐπί παντός ἐπιστητοῦ ἐπίκλησή της, ἀλλά γίνεται κτῆμα τῆς κοινωνίας μόνον μέ τήν οὐσιαστική ἐξυπηρέτηση τῶν πραγματικῶν ἀναγκῶν της.
Αὐτή τήν καταλυτική παρουσία τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη στήν Βουλή ἡ ἀντιπολίτευση τήν ἀντιμετώπισε μέ πομφόλυγες: Μέ τόν ξέπνοο, ἄνυδρο καί ἐμφανῶς χωρίς ἔμπνευση λόγο ἑνός ζαλισμένου ἀκόμη ἀπό τήν ἧττα Τσίπρα, μέ τό παρωχημένο ὕφος καί τήν στερημένη ἔστω καί ἀναλαμπῶν ἐπιχειρηματολογία τῆς Φ. Γεννηματᾶ καί μέ τίς τσαχπινιές τοῦ Βαρουφάκη, πού περισσότερο στοιχειώνουν τό παρελθόν τοῦ Τσίπρα παρά μποροῦν νά ἐνοχλήσουν ἕναν πρωθυπουργό πού δείχνει νά ἔχει μελετήσει, σχεδιάσει καί προσδιορίσει τόν ρόλο του, πολύ πρίν ὁ λαός τοῦ ἀναθέσει τήν διακυβέρνηση τῆς χώρας.
*Δικηγόρος
