Η ΠΑΡΟΥΣΑ κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ἐφαρμόζει μία κλασική πολιτική συνταγή: γιά ὅλα φταῖνε οἱ προηγούμενοι, τίς συνέπειες ἄς πληρώσουν οἱ ἑπόμενοι.
Ἡ συνταγή εἶναι παλιά καί δοκιμασμένη. Πρωτοφανής εἶναι ἡ ἔκταση τῆς δοσολογίας («δέν ὑπάρχει τίποτα καλό πού νά ἔκαναν οἱ προηγούμενοι, ἦταν σέ ὅλα ἀνίκανοι καί φαῦλοι», «ἐμεῖς εἴμαστε ἄψογοι σέ ὅλα») καί ὁ τρόπος ἐκτέλεσής της (ὅσο πιό ἐμφανής ἡ παροῦσα ἀνεπάρκεια τόσο μεγαλύτερη ἡ ἀνύψωση τῶν τόνων).
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι, ἀσφαλῶς, οἱ προηγούμενες κυβερνήσεις τῆς περιόδου τῆς μεταπολίτευσης ἔκαναν σοβαρά λάθη. Κομματοκρατία, πελατειακές σχέσεις, διόγκωση τοῦ κράτους, ἔκλυτος δημοσιονομικός βίος. Μεγαλύτερες οἱ εὐθύνες τοῦ ΠΑΣΟΚ, μικρότερες ἀλλά ὑπαρκτές τῆς Νέας Δημοκρατίας, σημαντικές ὁπωσδήποτε καί αὐτές τῆς Ἀριστερᾶς καί τῶν παραφυάδων της, πού πάντοτε πλειοδοτοῦσαν σέ παροχολογία ἀδιαφορώντας γιά τίς μελλοντικές συνέπειες. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, οἱ κυβερνήσεις ἐκεῖνες πιστώνονται μέ ἀναμφισβήτητα ἐπιτεύγματα, ὅπως ἡ ἀναίμακτη μετάβαση καί ἡ διατήρηση δημοκρατικῆς ὁμαλότητας, ἡ ἔνταξη στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση καί στήν Εὐρωζώνη, ἡ οὐσιαστική ἄνοδος τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου πού, ὅμως, ἀπό ἕνα σημεῖο καί μετά στηριζόταν ἐντελῶς σέ πήλινα πόδια καί ἀνακόπηκε ἀπότομα μετά ἀπό τρεῖς περίπου δεκαετίες εὐφορίας.
Τά προβλήματα πού ξέσπασαν μέ πάταγο τό 2010 ἔγινε προσπάθεια νά ἀντιμετωπισθοῦν μέ ἕνα ἀναπόφευκτα ἐμπροσθοβαρές πρόγραμμα δημοσιονομικῆς προσαρμογῆς, πού ὅμως ἀπό τό 2014 εἶχε ἀρχίσει δειλά νά διαφοροποιεῖται μέ τήν θέσπιση κάποιων φορολογικῶν ἀπαλλαγῶν καί τήν ἐμφάνιση μερικῶν πρώτων δειγμάτων μίας εὔθραυστης ὁπωσδήποτε οἰκονομικῆς ἀνάκαμψης. Καί τότε… ἦλθε ὁ Σύριζα! Ἔχοντας ὑποσχεθεῖ τά πάντα στούς πάντες, μέ πρῶτο τό σχίσιμο τῶν (δύο μέχρι τότε) μνημονίων, «μέ ἕνα νόμο, ἕνα ἄρθρο», ἀλλά καί τό ὀνομαστικό «κούρεμα» τοῦ μεγαλύτερου μέρους τοῦ χρέους, ὁδήγησε μετά ἀπό μία ἀέναη καί ἀνερμάτιστη διαπραγμάτευση στήν ὑπογραφή ἑνός τρίτου, ἀχρείαστου τότε καί σκληρότερου μνημονίου, ἀλλά καί μετέπειτα, στήν σύναψη νέων, διαρκῶν καί ἐπαχθῶν δεσμεύσεων, καί μάλιστα χωρίς νέα χρηματοδότηση.
Ἡ παρατεινόμενη ἀλλοπρόσαλλη πολιτική, πού ἔχει ὁδηγήσει σέ διάλυση τῆς μεσαίας τάξης, χαρακτηρίζεται ἀπό αὐτό γιά τό ὁποῖο σήμερα κομπάζει, ἐνῶ προηγουμένως ἐξόρκιζε, ὁ Σύριζα: πρωτογενῆ πλεονάσματα (μέσω ὑπερφορολόγησης, χιλίων περίπου κατασχέσεων περιουσιακῶν στοιχείων ὀφειλετῶν ἡμερησίως κ.λπ.) τῆς τάξεως τοῦ 4% γιά τό 2016 καί τό 2017, ἔναντι συμφωνημένων στόχων 0,5% καί 1,75 ἀντιστοίχως. Αὐτό σημαίνει μία πρόσθετη, συντριπτική συμπίεση καί ἔλλειψη πολύτιμης ρευστότητας ἀπό τήν οἰκονομία, μά ἀποτέλεσμα ἄνω τῶν 4 ἑκατ. Ἑλλήνων νά ὑπέχουν ληξιπρόθεσμες φορολογικές ὑποχρεώσεις καί ἑκατοντάδες χιλιάδες νέων ἐπιστημόνων νά μεταναστεύουν. Οἱ συνθῆκες θά ἐπιδεινωθοῦν λόγω τῶν ψηφισμένων μέτρων νέων περικοπῶν τῶν συντάξεων καί νέας μείωσης τοῦ ἀφορολογήτου ὁρίου. Καί αὐτό γίνεται προκειμένου νά δημιουργηθεῖ μία δυνατότητα στούς προπαγανδιστές τοῦ Σύριζα νά ἰσχυρίζονται ὅτι «ἡ οἰκονομία ὑπερ-ἀποδίδει» καί ὅτι «ζοῦμε ἱστορικές στιγμές» (!) Ἡ ὁλοκληρωτική διάσταση μεταξύ ὑποσχέσεων καί ὑλοποιήσεων καί ἡ πλήρης ἀντιστροφή τῆς πραγματικότητας ἀπαιτοῦν πράγματι ἀξιοθαύμαστη προπαγανδιστική δεινότητα.
*Νομικός – Οἰκονομολόγος
email: [email protected]
