ΝΙΩΘΩ μεγάλο σεβασμό γιά τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν. Πρῶτον, διότι ἐξ αἰτίας τῆς μακρᾶς δημοσιογραφικῆς πορείας μου τυγχάνει νά ἔχω γνωρίσει μέ πλεῖστες ἀφορμές ὁρισμένα ἀπό τά πλέον ἐξέχοντα μέλη της, ὅπως…
… τόν Πρόεδρό της Ἀντώνη Κουνάδη, τόν πρώην Πρωθυπουργό Λουκᾶ Παπαδῆμο, τήν πρώην Πρόεδρο τῆς Βουλῆς Ἄννα Μπενάκη, τόν πρώην ἀρχηγό ΓΕΕΘΑ Στρατηγό Σκαρβέλη, τόν πρώην Εὐρωπαῖο Ombudsman Νικηφόρο Διαμαντοῦρο, τόν νῦν Πρόεδρο τῆς Alpha Bank Βασίλη Ράπανο, τόν καθηγητή Δημήτρη Νανόπουλο. Σπουδαῖοι Ἕλληνες, σπουδαῖες προσωπικότητες, ὅλοι τους! Μερικοί ἄλλοι μοῦ εἶναι «γνώριμοι» ἀπό τά πανεπιστημιακά τους συγγράμματα πού διδάχθηκα στήν Νομική Σχολή, ὅπως ὁ ἔγκριτος ἀστικολόγος Ἀπόστολος Γεωργιάδης, ὁ διάσημος διεθνολόγος Ἐμμανουήλ Ρούκουνας, ὁ «γκουρού» τοῦ Διοικητικοῦ Δικαίου Ἐπαμεινώνδας Σπηλιωτόπουλος.
Δεύτερον, νιώθω μεγάλο σεβασμό, διότι ἡ γνωριμία μου μέ τούς περισσοτέρους ἐξελίχθηκε σέ φιλία μετά τήν ἄσκηση γόνιμης δημοσιογραφικῆς κριτικῆς, τήν ἀξία τῆς ὁποίας ἀνεγνώρισαν. Καί αὐτό δείχνει τό ἦθος τους. Εἰδικῶς οἱ κ.κ. Λουκᾶς Παπαδῆμος καί Νικηφόρος Διαμαντοῦρος ἔχουν «ὑποφέρει» κατά καιρούς ἀπό τά γραπτά μου, χωρίς ποτέ νά διαμαρτυρηθοῦν.
Πέρα ἀπό τά πρόσωπα ὅμως σέβομαι καί τόν θεσμό. Τόν θεσμό πού τό 1990 συνέταξε μιά ἐκπληκτική μελέτη γιά τήν ἀνάπτυξη τῆς Θράκης. Τόν θεσμό ὁ ὁποῖος μέ τά ἐργαστήρια τοῦ ἀείμνηστου Σκαλκέα προήγαγε τήν ἔρευνα. Τόν θεσμό πού ἐπί τῶν ἡμερῶν Ἀντωνίου Κουνάδη ἔπαψε νά εἶναι σιωπηλός καί σκέφτηκε μεγαλόφωνα γιά τό ζήτημα τῶν Σκοπίων, γιά τήν ἀλλοίωση τῆς γλώσσας, γιά τά προβλήματα νομοσχεδίων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας. Γιά μένα ἦταν πάντοτε ἐπεῖγον νά διακοπεῖ ἡ πολυτελής σιωπή τῆς Ἀκαδημίας, καί αὐτή ἡ ἐλάχιστη ἀλλαγή μοῦ ἄρεσε. Ὡστόσο, αὐτά πού φθάνουν στά αὐτιά μου μέσα ἀπό καταγγελίες κορυφαίων ἀκαδημαϊκῶν (περιῆλθαν εἰς γνῶσιν μου ἐπιστολές τους) ξεπερνοῦν κάθε φαντασία. Τό ἀνώτατο πνευματικό μας ἵδρυμα δοκιμάζεται ἀπό ἴντριγκες καί παιχνίδια ἐξουσίας, ἀνάξια γιά τήν φήμη του.
Ὅσα διαβάζετε στίς διπλανές στῆλες, στό ρεπορτάζ τῆς κ. Φαίδρας Βασιλάκη, εἶναι ἐξοργιστικά. Ὁ ἀκαδημαϊκός Γραμματέας τοῦ Ἱδρύματος (ὁ ὁποῖος εἶναι πενταετοῦς θητείας σέ ἀντίθεση μέ τόν ἑκάστοτε Πρόεδρο πού ἔχει μονοετῆ θητεία) ἀξίωσε δημοσίως μέ ἄρθρο του τήν ἀποβολή τῆς Τάξεως τῶν Θετικῶν Ἐπιστημῶν ἀπό τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι ἀλλοιώνονται οἱ συσχετισμοί ἐντός τῆς Συγκλήτου!! Ἀξίωσε δηλαδή τήν ἀποβολή τῶν ἀρίστων καί διεθνῶς ἀναγνωρισμένων ἐπιστημόνων, μεταξύ τῶν ὁποίων οἱ καθηγητές Κριμιζῆς καί Νανόπουλος. Μιά λέξη ταιριάζει μόνο σέ ὅλο αὐτό: Ντροπή. Καί πάλι, ντροπή!
Μέ ἀφορμή αὐτή τήν ἀπαράδεκτη συμπεριφορά, ἡ «Ἑστία» θεωρεῖ πώς πρέπει νά ἀνοίξει ὁ διάλογος γιά τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, ἡ ὁποία πρέπει νά «ξεσκουριάσει» καί ἄλλο. Ὁ τρόπος διοίκησής της εἶναι μᾶλλον ἀναχρονιστικός. Μέχρι πρότινος δέν διέθετε κἄν νομικό σύμβουλο καί οἱ ὅποιες ἀποφάσεις γιά ἀναθέσεις λαμβάνονταν μέ ἀμφιβόλου ποιότητας κριτήρια.
Τό σύστημα διοίκησης «πρόεδρος-ἀντιπρόεδρος-μεταπρόεδρος» εἶναι ἐλάχιστα λειτουργικό. Ὁ νέος Πρόεδρος Στέφανος Ἤμελλος, νῦν ἀντιπρόεδρος, γνωρίζει ἀπό πέρυσι πώς θά ἀναλάβει τήν 1η Ἰανουαρίου 2019 καθήκοντα, ἀλλά γνωρίζει ἐπίσης πώς ὁ ὠφέλιμος χρόνος διοίκησής του εἶναι ἐλάχιστος.
Ἡ Πολιτεία πρέπει ἐπίσης νά ἀναλάβει τίς εὐθύνες της. Δέν εἶναι δυνατόν νά ζητᾶ ἡ Ἀκαδημία 25 φιλολόγους ἀπό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας γιά τήν ὁλοκλήρωση τοῦ Λεξικοῦ τῆς Νεοελληνικῆς Γλώσσας, καί ἐκεῖνο νά κωφεύει!
Ὁ ἀναβρασμός πού ἐπικρατεῖ σήμερα στούς κόλπους τῆς Ἀκαδημίας γιά τίς ἀπρέπειες τοῦ Γραμματέως εἶναι ἁπλῶς ἡ κορυφή τοῦ παγόβουνου. Δέν εἶναι τό παγόβουνο τό ἴδιο. Ἀλλά ἄν ἡ περίπτωση τοῦ κ. Πετράκου εἶναι ἕνας τρόπος γιά νά ξεκινήσουν ἀπό κάπου τίς ἀλλαγές οἱ ἀθάνατοι, ἄς εἶναι. Ἡ Ἀκαδημία μας χρειάζεται ἀνανέωση!
