Σάν χθές, 15 Μαρτίου τοῦ 1975, ἄφησε τήν τελευταία του πνοή ὁ μέγας Ἀριστοτέλης Ὠνάσης…
… στά 69 του χρόνια, στό νοσοκομεῖο Νεϊγύ τῶν Παρισίων, νικημένος ἀπό τήν μυασθένεια καί τόν καημό γιά τόν θάνατο τοῦ μονάκριβου γιοῦ του, Ἀλέξανδρου.
Ὁ ἄνθρωπος πού ἄφησε ἀνεξίτηλο τό σημάδι του στόν χῶρο τοῦ ἑλληνικοῦ ἐφοπλισμοῦ, τοῦ διεθνοῦς «τζέτ-σέτ» καί στίς καρδιές τῶν Ἑλλήνων.
Εἶχα τήν τύχη νά τόν γνωρίσω τήν ἐποχή κατά τήν ὁποία ἐργαζόμουν ὡς μουσικός, στό ἴδιο «πάλκο» μέ τόν σπουδαῖο λαϊκό συνθέτη καί ἑρμηνευτή Γιῶργο Ζαμπέτα, τόν ὁποῖο θεωρῶ ἐκ τῶν κορυφαίων δημιουργῶν στόν χῶρο τοῦ ἑλληνικοῦ τραγουδιοῦ. Τώρα πού ἔχετε ὅλοι καιρό, ἀκοῦστε τίς εἰσαγωγές τῶν τραγουδιῶν τοῦ Ζαμπέτα. Κάθε μιά τους εἶναι ἕνα μικρό ἀριστούργημα!
Ὁ Ὠνάσης, λοιπόν, εἶχε ἔλθει ἕνα βράδυ στό κέντρο μέ μιά μικρή παρέα. Τόν καθηγητή (μου) Ἰωάννη Γεωργάκη, τήν ἐξαδέλφη του Καλλιρόη Πατρονικόλα, τόν δημοσιογράφο Δημήτρη Λυμπερόπουλο καί κάποιες ἄλλες κυρίες. Ὅταν πήγαινε ὁ Ὠνάσης σέ νυχτερινό κέντρο, λειτουργοῦσε ἀμέσως τό «σύστημα». Ὁ μαγαζάτορας τηλεφωνοῦσε στόν φωτορεπόρτερ μέ τόν ὁποῖον συνεργαζόταν καί ἐκεῖνος ἐρχόταν, τραβοῦσε δυό-τρεῖς πόζες καί ἔφευγε γιά νά «ἐμφανίσει».
Ὁ Ζαμπέτας ἤξερε ὅτι παράλληλα μέ τήν μουσική ἐργαζόμουν καί ὡς δημοσιογράφος (ἤμουν στό ξεκίνημά μου, ἄμισθος, ἀλλά κέρδιζα ἀρκετά ἀπό τήν μουσική) καί ὅταν τόν κάλεσε ὁ Ὠνάσης στό τραπέζι του, μοῦ εἶπε: «Γιατρέ, ἔλα μαζί νά δεῖς ἕναν γίγαντα!» (μέ ἀποκαλοῦσε «γιατρό» λόγω τοῦ πατέρα μου)…
Ὁ Ὠνάσης ἦταν μᾶλλον στά κέφια του, ὁ Γεωργάκης παρακολουθοῦσε τό πρόγραμμα καί ὄχι ἐμένα, πού ἤμουν τότε (1972) φοιτητής του, ὁ Ζαμπέτας μέ σύστησε καί, χωρίς νά μέ ἔχει προετοιμάσει, τοῦ λέει:«Ὁ φιλαράκος ἀπό ’δῶ εἶναι καί ζουρναλίστ καί θέλει νά σοῦ ὑποβάλει μιά ἐρώτηση!»…
Τά ἔχασα καί τοῦ ὑπέβαλα τήν μιά καί μόνη ἐρώτηση πού τοῦ ἔκανα στή ζωή μου: «Ποιά εἶναι ἡ ὡραιότερη διαδρομή πού ἔχετε κάνει μέ τό σκάφος;»… Μοῦ ἀπάντησε ἀμέσως: «Ἀπό τόν Ἰσθμό ὥς τό Σούνιο! Δέν ὑπάρχει ὀμορφότερη διαδρομή!». Κι ὕστερα ζήτησε ἀπό τόν Ζαμπέτα τό «Ἤθελα νά ’μουν Ἡρακλῆς», τοῦ Μάρκου. «Ἤμουνα μάγκας μιά φορά μέ φλέβα ἀριστοκράτη/τώρα θά γίνω δάσκαλος σάν τόν σοφό Σωκράτη»…
Καί σηκώθηκε ἀμέσως, μέ τήν πρώτη πενιά ὁ Γιῶργος ὁ Προβιᾶς, ὁ χορευτής καί ἔριξε ἕνα ἀπτάλικο ζεϊμπέκικο μαγκιόρο! Κι ὁ Ὠνάσης ἔστειλε λουλούδια, κι ὅταν ὁ Προβιᾶς κάθισε στό τραπέζι του, ἡ Πατρονικόλα σηκώθηκε καί «κάτι» τοῦ ἔβαλε στήν τσέπη. Ὁ Ὠνάσης εἶχε μείνει καί κοίταζε τό ταβάνι… «Σωκράτη λέγανε τόν γέρο του» μοῦ εἶπε ὁ Ζαμπέτας. Καί κατάλαβα…
Τά θυμᾶμαι ὅλα αὐτά, γιατί ἀργότερα, ἀπό τό 1973 ἕως τό 1975, βρέθηκα νά «κυνηγῶ» ὡς ρεπόρτερ πιά τόν Ὠνάση, γιά μιά δήλωση, μιά φωτογραφία, τίς πιό πολλές φορές χωρίς ἀποτέλεσμα. Ποτέ δέν πίστεψε ὅτι ὁ γιός του σκοτώθηκε σέ δυστύχημα. Ἔδινε ἕνα ἑκατομμύριο δολλάρια σέ ὅποιον εὕρισκε «τά πραγματικά αἴτια τῆς πτώσεως τοῦ ἀεροσκάφους», ἀλλά δέν βρέθηκε κανείς. Ἴσως ἄλλοι νά ἔδιναν περισσότερα…
