Ξεκινῶ, πού λέτε, γιά πρώτη φορά, μέ σκοπό νά παρακολουθήσω μιά μεταμεσονύκτια κινηματογραφική προβολή
Ἀπό καιρό παρακολουθῶ καί γνωρίζω ὅτι κάθε Σάββατο στόν γνωστό καί ἀγαπημένο (ἀπό τά παλιά) κινηματογράφο «Ἀαβόρα», στήν ἀρχή τῆς Ἱπποκράτους, στίς παρυφές τῶν Ἐξαρχείων, διοργανώνονται αὐτές οἱ προβολές, ἀπό τό «Midnight Exprerss», μία «κινηματογραφική κοινότητα» ἡ ὁποία προβάλλει ταινίες πού ἄφησαν ἐποχή, ἀλλά δέν προβάλλονται πιά…
Εἶδα, λοιπόν, ὅτι προχθές προβαλλόταν ἡ ταινία τοῦ Μπόμπ Φόσι «All that Jazz», τό ἀγαπημένο μου «μιούζικαλ», τό ὁποῖο στήν Ἑλλάδα προβλήθηκε μέ τόν τίτλο «Ἡ παράσταση ἀρχίζει», μέ πρωταγωνιστή τόν Ρόυ Σάιντερ, ἕναν σπουδαῖο, μεγάλο ἠθοποιό, πού δέν ὑπάρχει πιά…
Εἶχα μελετήσει προσεκτικά τό συγκεκριμένο φίλμ (πρέπει νά τό ἔχω δεῖ περισσότερες ἀπό πέντε φορές) καί πέρασε κάμποσος καιρός μέχρι νά «χωνέψω» ὅτι ὁ Μπόμπ Φόσι στήν οὐσία παρουσίασε τόν ἑαυτό του, τήν δική του ζωή καί… προφήτευσε –ἴσως– τόν πρόωρο θάνατό του, ἀφοῦ ἔφυγε σέ ἡλικία μόλις 60 ἐτῶν, ἀφήνοντας, ὅμως, πίσω του μιά σπουδαία καριέρα, μέ «Ὄσκαρ», «Γκράμμυ» καί «Τόνυ»…
Εἶχα δεῖ γιά πρώτη φορά τήν ταινία λίγες μέρες ἔπειτα ἀπό τήν ἀπώλεια τοῦ πατέρα μου καί ἐκεῖνες οἱ σκηνές τοῦ «φινάλε», μέ τήν κινηματογραφική ἀπόδοση τῆς καρδιακῆς προσβολῆς καί τῆς πορείας πρός τόν θάνατο (μέ τόν ρυθμό τῆς καρδιᾶς νά «ντύνει» τό κλασσικό «Bye-bye-love») μέ σημάδεψαν…
Πῆρα, λοιπόν, τόν δρόμο, μεσάνυχτα, ἀπό τόν Πειραιᾶ καί ἀνέβηκα στήν Ἀθήνα, περνώντας ἀπό μιά ὁλόφωτη πλατεῖα Ἐξαρχείων, ἀπό μπάρ καί «στέκια» γεμᾶτα πάλλουσα νεολαία, ἀλλά καί μέ ἀστυνομικούς τῶν ΜΑΤ σέ κάθε γωνία τῆς περιοχῆς, καί ἔφτασα στόν κινηματογράφο.
Ἔκπληξη! «Οὐρά» ὁ κόσμος στό ταμεῖο. Καί τί κόσμος! Νέοι, κυρίως, ἀγόρια καί κορίτσια, φοιτητόκοσμος καί λίγο μεγαλύτεροι, μέ πέντε εὐρώ γενική εἴσοδο καί μέ τήν αὐθεντική ἀφίσα τῆς ταινίας στήν βιτρίνα.
Περίμενα στήν σειρά μου γιά νά κόψω τό εἰσιτήριο καί διέκρινα κανα-δυό συνομηλίκους μου. Τόν Ἀχιλλέα Κυριακίδη, ἕναν ἄνθρωπο τοῦ σινεμά καί τῶν γραμμάτων, καί τόν Στέλιο Μπρατσόλη, παλιά καί καλή «καραβάνα» τῆς ἐπικοινωνίας (ἀπό τά καλά χρόνια τοῦ Mega).
Στήν αἴθουσα, πλήρης τάξη ἀλλά καί ἀτμόσφαιρα «παρεΐστικη», μέ τούς θεατές νά σιγοψιθυρίζουν τίς ἐντυπώσεις τους ἀπό τήν προβαλλόμενη ταινία. Τέλεια εἰκόνα καί ἄψογος ἦχος. Καί παλμός! Νεολαία καί καλό σινεμά!
Ἔφυγα μέ ἐξαιρετική διάθεση. Ὄχι μόνο ἐπειδή ξαναεῖδα μιά ταινία-σταθμό στόν κινηματογράφο (ἐννέα «Ὄσκαρ», ἄν θυμᾶμαι καλά, ἕνα περισσότερο ἀπό τό «Καμπαρέ» τοῦ Φόσι) ἀλλά κυρίως ἐπειδή διαπίστωσα ὅτι οἱ νέοι «ψάχνονται», ἐπιζητοῦν μιά ἐναλλακτική πρόταση γιά τόν κινηματογράφο καί ὅταν τήν βροῦν, σπεύδουν νά ἀπολαύσουν ἐκεῖνα πού ἐμεῖς, οἱ μεγαλύτεροι, ἴσως δέν ἐκτιμήσαμε ὅσο θά ἔπρεπε στήν ἐποχή πού εἴχαμε τήν δυνατότητα νά τό κάνουμε.
Περπάτησα μέ τά πόδια μέχρι τήν πλατεῖα, μία πλατεῖα φωτισμένη, γεμάτη ζωή καί βουητό, πῆρα ἕνα καλοφτιαγμένο σάντουϊτς καί ἕνα ποτῆρι μπύρα καί ἐπέστρεψα στόν Πειραιᾶ μέ πολύ καλύτερη διάθεση. Θά ξαναπάω…
