Δέν συνηθίζω νά ἀσχολοῦμαι μέ πρόσωπα οὔτε νά προβάλλω συγκεκριμένα ἄτομα
Προτιμῶ νά στέκομαι ἀπέναντι, ὥστε νά ἔχω τήν εὐχέρεια νά ἀσκήσω τήν ἀπαραίτητη κριτική (τήν πεμπτουσία τῆς δημοσιογραφίας) ὅταν θά κρίνω ὅτι χρειάζεται.
Ἐπιτρέψτε μου σήμερα νά κάνω μία ἐξαίρεση καί νά μιλήσω γιά ἕνα πρόσωπο, νά ἀναφερθῶ σέ μία συγκεκριμένη ἐπιλογή καί νά εὐχαριστήσω καί νά συγχαρῶ τούς ἐπιλέξαντες.
Ἀναφέρομαι στήν ἐπιλογή τοῦ καθηγητοῦ τῆς Νεφρολογίας τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Ἰωάννη Μπολέτη στήν θέση τοῦ προέδρου τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τοῦ «Ὠνασείου» Καρδιολογικοῦ Κέντρου τό ὁποῖο τιμᾶ τήν χώρα καί τήν ἰατρική ἐπιστήμη.
Νά ξεκαθαρίσω εὐθύς ἐξ ἀρχῆς ὅτι δέν ἔχω –μέχρι σήμερα, Τῷ Θεῷ δόξα– πρόβλημα οὔτε μέ τούς νεφρούς οὔτε μέ τήν καρδιά καί ἐλπίζω –προσπαθῶ γι’ αὐτό– νά μήν ἔχω. Συνεπῶς μακρυά ἀπό ἐμένα κάθε πρόθεση κολακείας ἤ «ὑποθήκης», γιά νά ἐξηγούμεθα.
Ἐπειδή, ὅμως, γνωρίζω τόν ἄνδρα καί διακεκριμένο ἐπιστήμονα (ἀνεγνωρισμένο διεθνῶς καί μέ περγαμηνές), ἐπειδή τόν «ἔχω ζήσει» τόσο ὡς φίλο οἰκογενειακό (μέ σύζυγο ἐπίσης καθηγήτρια Ἰατρικῆς καί θυγατέρα ἰατρό) ἀλλά καί κατά τήν ἄσκηση τῶν ἱερῶν καθηκόντων του, ἔχω νά πῶ ἕνα μεγάλο «μπράβο» στήν ἡγεσία τοῦ ὑπουργείου Ὑγείας γιά τήν συγκεκριμένη ἐπιλογή. Μέ τήν πόρτα τοῦ γραφείου του στό Λαϊκό Πανεπιστημιακό Νοσοκομεῖο πάντα ἀνοιχτή, πρόθυμος ἀνά πᾶσα στιγμή νά βοηθήσει τόν πάσχοντα συνάνθρωπο (ἕνας Θεός ξέρει πόσους ἀναξιοπαθοῦντες Πειραιῶτες τοῦ ἔχω πάει γιά ἐξετάσεις καί θεραπεῖες), μέ τό χαμόγελο καί τήν καλή κουβέντα στό στόμα.
Ὧρες ἀτελείωτες ἐκεῖ, στήν κλινική, τήν ὁποία ἀναβάθμισε, ἀλλάζοντας τά πάντα καί καθιστώντας την πρότυπο, ὁ καθηγητής Μπολέτης, ἐκ Καλαμῶν ὁρμώμενος, ἔχει πλήρη συνείδηση τοῦ ὅρκου πού ἔχει δώσει.
Πολλές φορές, παρακολουθώντας τόν τρόπο καί τούς ρυθμούς του, ἔφερα στόν νοῦ τόν ἰατρό πατέρα μου, πού πάνω ἀπό ὅλα εἶχε θέσει τήν προσφορά ὑπηρεσιῶν στούς ἀσθενεῖς καί κατέβαλλε κάθε δυνατή προσπάθεια γιά νά φανεῖ συνεπής πρός τήν περγαμηνή πού εἶχε πάντα κρεμασμένη, σέ κάδρο, στό ἰατρεῖο του. Ἐπιτρέψτε μου νά ἀναφερθῶ στήν περίπτωση ἑνός πολύ καλοῦ, ἀδελφικοῦ φίλου, τόν ὁποῖο ὁ καθηγητής στήριξε καί στηρίζει. Ὅταν τοῦ ἀνέφερα σέ μιά φιλική συντροφιά ὅτι ὁ συγκεκριμένος παρουσίαζε ἕναν «ἐπίμονο χαμηλό πυρετό» μοῦ εἶπε κοφτά: «Αὔριο στό νοσοκομεῖο». Μέ τίς ἐξετάσεις στίς ὁποῖες τόν ὑπέβαλε ἀποδείχθηκε ὅτι εἶχε κατεστραμμένους νεφρούς! Τοῦ στάθηκε, ὅπως σέ ὅλους τούς ἀσθενεῖς του, καί ὁ ἄνθρωπος τοῦ ὀφείλει τήν ζωή του…
Πρίν κάποια χρόνια μιλοῦσα μέ φίλο, πολιτικό, πολύ γνωστό, πρώην ὑπουργό, καί μοῦ εἶπε ὅτι ἀντιμετώπιζε τεράστια νεφρικά προβλήματα, ἀλλά «εὐτυχῶς ὑπάρχει ἕνας ἄνθρωπος πού τόν ἔχει σώσει». Τόν ρώτησα καί μοῦ εἶπε τό ὄνομα τοῦ καθηγητῆ. Τήν ἑπομένη τοῦ τηλεφώνησα. «Τόσα χρόνια φίλοι, καί ποτέ δέν μοῦ εἶπες ὅτι παρακολουθεῖς τόν τάδε πολιτικό!»
«Καί περίμενες νά σοῦ μιλήσω γιά τέτοια θέματα, αὐστηρῶς προσωπικά; Θά ἦταν ἀντιδεοντολογικό καί ἐπικίνδυνο» «Γιατί; Ἐπειδή εἶναι πολιτικός;» εἶπα, γιά νά τόν πικάρω. «Ἐπειδή εἶναι ἀσθενής!» μοῦ εἶπε, καί τελείωσε ἡ κουβέντα…
