Ἐντάξει, ἡ πολιτική εἶναι μιά τέχνη στήν ὁποία ὀφείλεις νά βάλεις τό συναίσθημα κάτω ἀπό τήν σκοπιμότητα, ἴσως καί τήν λογική, κάποιες φορές.
Ὅταν, ὅμως, ζεῖς στήν Ἑλλάδα, τήν χώρα μέ τίς περισσότερες ἰδιαιτερότητες σέ ὅλη τήν Εὐρώπη, δέν εἶναι εὔκολο νά συμβιβασθεῖς μέ τίς ἐπιλογές τῶν πολιτικῶν.
Ἐντάξει, δέν εἶναι χωρίς σημασία ἡ ἐπίσκεψη τῆς καγκελλαρίου τῆς Γερμανίας στήν Ἀθήνα, ἀλλά πῶς νά τήν δεχθεῖς μέ καλή διάθεση ὅταν γνωρίζεις ὅτι μοναδικός της σκοπός εἶναι ἡ ἄσκηση πιέσεων προκειμένου νά «περάσει» –μέ κάθε δυνατό τρόπο καί μέθοδο– ἀπό τήν ἑλληνική Βουλή ἡ ἀμφιλεγόμενη «Συμφωνία τῶν Ψαράδων».
Κι ἄν ἔχεις καί κάποια ἡλικία, ἄν ἔχεις ζήσει τούς «ἀγῶνες» τῆς Ἀριστερᾶς σέ ἐτούτη τήν χώρα, ὅταν θυμᾶμαι τίς «κορῶνες» καί τίς ἐκρήξεις της γιά τήν δραστηριότητα τοῦ Πιουριφόι, δέν μπορεῖ παρά νά «τρελαίνεσαι»…
Θά μοῦ πεῖς «προτιμοῦσες τά “Γκόου μπάκ μαντάμ Μέρκελ”;» Ὄχι, ἀσφαλῶς, ἀλλά δέν μοῦ ἀρέσει πού ἀπό τό «Γκόου μπάκ» φθάσαμε στό «Γερμανική διαταγή καί τά σκυλιά δεμένα». Εἰκόνα προτεκτοράτου παρουσιάζουμε (γιατί, μήπως δέν εἴμαστε;), καί δέν εἶναι ὅ,τι τό καλύτερο, ἔ;
Ἀλλά κι αὐτό τό χάλι στήν Βουλή; Αὐτά τά θεατρινίστικα κάποιων «κυρίων καί κυριῶν τίποτα», πού ἔχουν ζαλιστεῖ ἀπό τήν καρέκλα καί τίς κάμερες, τί σᾶς λέει; Βλέπεις κάτι φοβερούς ναρκίσσους νά προβάρουν ἀποσπάσματα τραγωδιῶν στά κανάλια, νά σηκώνουν πότε τό φρύδι καί πότε τό δάχτυλο (κάποιοι σηκώνουν καί τό «κοκοράκι» τῆς κόμης τους) καί νά ὑπερασπίζονται τήν ἕδρα τους (τῆς Βουλῆς ἐννοῶ) μέ πάθος φοβερό! Τήν ἕδρα τήν ὁποία κέρδισαν μέ «λίστα» καί ὄχι μέ σταυρό προτιμήσεως. Δηλαδή τήν ἕδρα τήν ὁποία τούς «χάρισε» ὁ πελαγοδρομῶν ἀρχηγός τους.
Θά μοῦ θυμίσετε τώρα τήν ἱστορία μέ τήν στάνη καί τό τυρί πού βγάζει καί θά ἔχετε δίκιο. Ἀλλά κι ἐμεῖς δέν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά δεχθοῦμε τό συγκεκριμένο τυρί ὡς πρώτης ποιότητος. Καί ὅλα αὐτά μᾶς γυρίζουν στό παρελθόν καί μᾶς ὑποχρεώνουν νά κάνουμε τίς ἀπαιτούμενες συγκρίσεις.
Τί μπορεῖς νά πεῖς σήμερα γιά νά ὑπερασπιστεῖς τό «πολιτικό προσωπικό» τῆς χώρας; Ποῦ μπορεῖς νά στηριχθεῖς γιά νά κάνεις κάτι τέτοιο; Ἀδύναμοι φαντάζουμε καί ψοφοδεεῖς, δύσμοιροι καί ὑπάκουοι, ὅσο ποτέ ἄλλοτε…
Ἐντάξει, ἄν κανείς ἀνατρέξει στήν σύντομη μετεπαναστατική ἱστορία μας, θά διαπιστώσει ὅτι «ὁ ξένος παράγων» ἦταν γιά τήν Ἑλλάδα πάντοτε ἀποφασιστικῆς σημασίας ρυθμιστής. Ὑπῆρξαν δέ περίοδοι κατά τίς ὁποῖες οἱ «ξένοι» κυβερνοῦσαν ἀπροκαλύπτως. Σήμερα, τουλάχιστον, αὐτό γίνεται μέ τήν τήρηση κάποιων προσχημάτων.
Ἔχει ὅμως καί τά καλά της ἡ παροῦσα περίοδος, μέ κυριότερο τήν ἀπομυθοποίηση τῆς «ἀριστερᾶς», ἡ ὁποία –κατά τήν μακρά πλέον περίοδο πού βρίσκεται στήν ἐξουσία– ἀποδεικνύεται τόσο εὔπλαστη καί τόσο προσαρμοστική ὅσο δέν ὑπῆρξε ποτέ μέχρι σήμερα ἡ δῆθεν «ξενοκίνητη» δεξιά ἤ τό κέντρο!
Καί εἶναι ἀνακουφιστικό τό νά βλέπεις τούς νεόκοπους Βελουχιώτηδες, μέ τά ξεθωριασμένα «ἀντάρτικα» ροῦχα μέ σῆμα τό …κροκοδειλάκι, νά ποζάρουν καμαρωτοί δίπλα στούς «φονιάδες τῶν λαῶν» καί στήν «νομενκλατούρα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης». Ἀπό τό «Go back» ὥς τό «Wellcome» ἕνα ποῦρο Davidoff δρόμος!
