Ἤμουν βέβαιος ὅτι ὁ Τσιτσιπᾶς θά κέρδιζε τόν ἀγῶνα στό Λονδῖνο
Ἀκόμη καί ὅταν, στό τρίτο σέτ, ὁ (ἐξαιρετικός) ἀντίπαλός του ἐπανῆλθε παρά τό 1-3 στά «γκαίημ», εἶπα στούς φίλους, μέ τούς ὁποίους παρακολουθούσαμε μαζί τόν ἀγῶνα, ὅτι ὁ Τσιτσιπᾶς θά κέρδιζε, ἀκόμη καί ἄν τό παιγνίδι ἔφθανε στό «τάι-μπραίηκ»… Εἶδα τόν ἀγῶνα –ὅπως ὅλες τίς μεγάλες ἀθλητικές συναντήσεις– σέ ἕνα μεγάλο πρακτορεῖο τοῦ ΟΠΑΠ ἀπέναντι ἀπό τό σπίτι μας. Πηγαίνω ἐκεῖ, γιατί πάντα ὑπάρχει «ἀτμόσφαιρα». Τό «κοινό», προχθές, ἦταν ἀκριβῶς τό ἴδιο μέ ἐκεῖνο πού μαζεύεται στούς ποδοσφαιρικούς ἀγῶνες! Οἱ περισσότεροι εἶναι ἁλιεῖς, ἀπό τό γειτονικό Μικρολίμανο. «Καπεταναῖοι», δηλαδή, στά ψαροκάικα, πού βγαίνουν κάθε μέρα στόν Σαρωνικό, καί πέρα ἀπό αὐτόν, καί ρίχνουν δίχτυα καί παραγάδια. Ἄνθρωποι, δηλαδή, τοῦ καθημερινοῦ μόχθου, ὀπαδοί τοῦ «Ὀλυμπιακοῦ» οἱ περισσότεροι (ἔχω κι ἕναν «Ἐθνικό», συνοδοιπόρο), γιά τούς ὁποίους τό τέννις εἶναι κάτι ἐκτός τῶν ἀμέσων ἐνδιαφερόντων. Κι ὅμως, τούς εἶδα ὅλους προχθές, καθισμένους στίς ἴδιες θέσεις, μέ τό καφεδάκι ἀνά χεῖρας, ἀκριβῶς ὅπως κάνουν ὅποτε παίζει (ποδόσφαιρο ἤ μπάσκετ) ἡ ὁμάδα τους ἤ ἡ Ἐθνική ὁμάδα στά ἀνωτέρω ἀθλήματα. Χωρίς νά γνωρίζουν τούς κανονισμούς, χωρίς νά γνωρίζουν τί θά πεῖ «νέτ» ἤ ὁτιδήποτε ἄλλο ἀπό τούς ὅρους τῆς ἀντισφαιρίσεως. Ἀλλά ἦταν ἐκεῖ, ἐπειδή εἶχαν μάθει, εἶχαν ἀκούσει, εἶχαν διαβάσει τό «Φῶς», πού ἀγοράζουν ἐκ παραδόσεως καθημερινά, ὅτι τό Ἑλληνόπουλο ἔδινε μιά σπουδαία μάχη.
– Τί θές, κύριε Κώστα ἐδῶ; Ξέρεις τί εἶναι τό τέννις; Ἐδῶ δέν παίζει ὁ Ὀλυμπιακός! εἶπα στόν πλέον φωνακλᾶ, πού ὅταν πετυχαίνει γκόλ ἡ ὁμάδα του πανηγυρίζει σάν μικρό παιδί.
– Τί λές τώρα; Ἤρθαμε γιά νά βοηθήσουμε τό παιδί! Ἑλληνικές σημαῖες κρατᾶνε στήν ἐξέδρα. Δέν τούς βλέπεις; Ἤρθαμε γιά νά πανηγυρίσουμε, φίλε! Χρόνια ὁλόκληρα ἔχουμε νά πανηγυρίσουμε γιά κάτι! Ἀπό τότε μέ τόν Γερμανό καί μέ τόν Σάντος ἔχει νά γελάσει τό χειλάκι μας! Κάτι πήγαμε νά κάνουμε μέ τόν Γιάννη, ἀλλά δέν μᾶς ἔκατσε! Τώρα, ὅμως, θά κερδίσουμε, μοῦ τό λέει τό «μέσα» μου…
Σέ ὅλη τήν διάρκεια τοῦ ἀγῶνα πανηγύριζαν κάθε πόντο τοῦ Ἕλληνα σάν νά ἦταν «γκόλ» τῆς ὁμάδας τους! Καί στό τέλος οἱ ψαράδες τοῦ Μικρολίμανου γελοῦσαν σάν μικρά παιδιά, ὅταν ὁ Τσιτσιπᾶς σήκωνε τό βαρύτιμο ἔπαθλο. Τί σημασία ἔχει ἄν δέν γνωρίζουν τό μοναχικό, δύσκολο καί ἐπίπονο σπόρ; Ἀρκεῖ πού ὁ ἀθλητής ἐκπροσωπεῖ τά ἐθνικά χρώματα! Ὅπως, πρίν πολλά-πολλά χρόνια, γέμιζαν τό Παναθηναϊκό Στάδιο χιλιάδες λαοῦ, γιά νά παρακολουθήσουν τόν ἑξηντάχρονο πλέον Τζίμ Λόντο νά κερδίζει ἕναν νεώτερό του Ἄγγλο παλαιστή. Οἱ περισσότεροι δέν μποροῦσαν κἄν νά διακρίνουν τούς παλαιστές, ἀλλά στό τέλος γέμισαν τούς δρόμους τῶν Ἀθηνῶν, πανηγυρίζοντας! Δέν ἔχουμε, δυστυχῶς, εὐκαιρίες νά πανηγυρίσουμε τά τελευταῖα χρόνια. Ἡ Κατερίνα Στεφανίδη, ὁ Στέφανος Τσιτσιπᾶς, εἶναι πολύτιμες ἀκτῖνες φωτός. Ἄς εἶναι καλά αὐτό τό ψηλόλιγνο παιδί, πού ἔδωσε ἐλπίδα σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα, πού μᾶς ἔκανε νά χαροῦμε, νά χαμογελάσουμε, μέσα σέ ἕνα τόσο γκρίζο τοπίο…
