Ο ΘΟΡΥΒΟΣ πού ἔχει ξεσπάσει στό ἐσωτερικό τοῦ Κινήματος Ἀλλαγῆς γιά τίς δηλώσεις τοῦ συνταγματολόγου Νίκου Ἀλιβιζάτου στήν «Lifo» (Κατερίνα Ἀνέστη)…
… ὁ ὁποῖος ἀποθέωσε τόν Πρωθυπουργό μέ τήν φράση «ὁ Τσίπρας εἶναι εὐφυής καί πιάνει πουλιά στόν ἀέρα», στό βάθος του κρύβει ἕνα ἐνοχλητικό ἐρώτημα. Ποιό εἶναι τό νόημα τῆς ὕπαρξης τοῦ ΠΑΣΟΚ στό πολιτικό σύστημα σήμερα; Ἔχει λόγο ὕπαρξης; Ὁ καθηγητής Ἀλιβιζᾶτος ἦταν ὁ Πρόεδρος τῆς ἐπιτροπῆς πού ἐγγυήθηκε τίς ἐσωκομματικές διαδικασίες ἐκλογῆς τῆς Φώφης Γεννηματᾶ στήν προεδρία τοῦ ΠΑΣΟΚ. Ἄν ὑμνεῖ τόν Πρωθυπουργό ἀντί γιά τήν ἀρχηγό του εἶναι πρόβλημα. Καί γι’ αὐτό δέν φταίει ὁ ΣΥΡΙΖΑ αὐτήν τήν φορά βεβαίως.
Στήν πραγματικότητα ζοῦμε ἀπό τό 2012 καί μετά μία περίεργη ἀντιστροφή τῆς ἱστορίας. Τό ΠΑΣΟΚ τοῦ Ἀνδρέα τό 1977 ἐκτόπισε ἀκόμη καί μέ διαγραφές (Κωνσταντόπουλος-Καράγιωργας-Δημοκρατική Ἄμυνα) τήν Ἀριστερά ἀπό τό γήπεδο τῆς ἰδεολογικῆς ἡγεμονίας, «συνήρπασε» τά πλήθη μέ τά διακυβεύματα πού ἔθεσε, τό ψήφισε ἡ μισή Ἑλλάδα τό 1981, στό τέλος ἡ Ἀριστερά κατέστη τό παρακολούθημά του: οἱ λοιπές προοδευτικές δυνάμεις. Αὐτοί πού ἔκαναν «ἀντίσταση» στό ἐξωτερικό (ΠΑΚ) πῆραν ὅλη τήν «κρέμα» τῆς μεταπολίτευσης, ἐνῶ αὐτοί πού ἔμειναν Ἑλλάδα καί ἔφαγαν τό ξύλο τῆς ζωῆς τους ἔγιναν οὐραγοί τους.
Μέ τήν ἐκτίναξη τῶν ποσοστῶν τοῦ ΣΥΡΙΖΑ τό 2012 ἡ ἱστορία ἐπανελήφθη ὡς φάρσα. Τό κραταιό κόμμα πού κυβέρνησε τήν Ἑλλάδα εἴκοσι καί πλέον χρόνια συρρικνώθηκε στό 5%, ἐνῶ οἱ λοιπές προοδευτικές δυνάμεις στρογγυλοκάθισαν στήν θέση του. Ἔκτοτε μαίνεται ἕνας ἀγών: ὁ Τσίπρας ἐπιχειρεῖ νά ἐνσωματώσει τό ΠΑΣΟΚ στόν ΣΥΡΙΖΑ καί ἡ Γεννηματᾶ ἀντάξια τῆς ἱστορίας τοῦ πατρός ἀμύνεται ἡρωικῶς γιά νά τό ἀποτρέψει.
Τό ἐπεισόδιο Ἀλιβιζάτου εἶναι ἕνα ἀκόμη στήν μακρά ἁλυσίδα. Δέν σκοπεύω νά ἀπαντήσω στό αἱρετικό ἐρώτημα τοῦ σημερινοῦ σημειώματος. Καί πού τό θέτω, πολύ εἶναι. Πρῶτον δέν προτίθεμαι, γιατί σέβομαι ἀνθρώπους πού γνωρίζω, ἀνήκουν σέ διαφορετικό ἰδεολογικό χῶρο ἀπό τόν δικό μου, καί εἶμαι βέβαιος ὅτι πονᾶνε ἐνθυμούμενοι τίς νῖκες τους, τίς ἧττες τους, τίς χαρές, τίς λῦπες, μία ὁλόκληρη ζωή στό ΠΑΣΟΚ. Δεύτερον, γιατί ἐκτιμῶ πολύ τά νέα παιδιά πού ἔχει βγάλει ἡ Φώφη μπροστά γιά νά ὑπεραπιστοῦν τό κόμμα τῶν μπαμπάδων τους στά χειρότερά του. Ἔχω ζήσει τήν ΔΑΠ σέ χαμηλά ποσοστά, τήν ΝΔ στά πέτρινα χρόνια τῆς εἰκοσαετοῦς ἀντιπολίτευσης καί ὑποκλίνομαι πάντα σέ αὐτούς πού εἶναι συνεπεῖς στόν χῶρο τους. Καί στά πάνω του καί στά κάτω του. Ἀκόμη καί ἄν διαφωνῶ σφόδρα μέ τίς ἡγεσίες του (Σημίτης, Γιῶργος) καί τίς πολιτικές του. Τρίτον, γιατί μοῦ ἀρέσει τό τσαγανό καί ἡ μαχητικότητα τῆς Γεννηματᾶ, ἔστω καί ἄν τό γινάτι της γιά τόν Τσίπρα τήν ὁδηγεῖ σέ σύναψη καταστροφικῶν πολιτικῶν συμφωνιῶν γιά τόν ἑαυτό της μέ ἄλλους χώρους.
Δέν θά ἀπαντήσω λοιπόν. Ἀλλά θά θέσω ὑπ’ ὄψιν ὁρισμένα δεδομένα, πού ἴσως ὁδηγοῦν σέ ἀπαντήσεις, ἴσως καί ὄχι. Ἡ πρώτη μεγάλη ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ ἀνθός τοῦ στελεχιακοῦ δυναμικοῦ τοῦ ΠΑΣΟΚ ἔχει μετακομίσει στήν ἀγορά ὅπως ἔπραξαν οἱ τέως κομμουνιστές μετά τήν πτώση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ. Διαρκῶς συναντῶ ἀνθρώπους τοῦ ΠΑΣΟΚ σέ μεγάλες ἑταιρεῖες καί φορεῖς. Σέ διοικητικά συμβούλια καί διευθύνσεις ναυτιλιακῶν ἑταιρειῶν, σέ διευθύνσεις μεγάλων ἐργοδοτικῶν ὀργανώσεων (ΣΕΒ), σέ διοικήσεις ΜΚΟ (ΔιαΝΕΟσις), σέ ἑταιρεῖες δημοσκοπήσεων, σέ ἰδιωτικά ΑΕΙ τῆς Κύπρου, παντοῦ. Ἀκόμη καί ἡ Ἄννα Διαμαντοπούλου κατά βάση στόν ἰδιωτικό τομέα κινεῖται μέ τό «Δίκτυό» της. Ἡ δεύτερη μεγάλη ἀλήθεια εἶναι ὅτι τό θνῆσκον ΠΑΣΟΚ κρατᾶ ἰσχυρές δυνάμεις στήν Αὐτοδιοίκηση, στά Ἐπιμελητήρια, στούς Δικηγορικούς Συλλόγους, στή ΓΣΕΕ, στήν ΑΔΕΔΥ, στήν ΟΛΜΕ, στά δημοσιογραφικά ἐπιτελεῖα τηλεοπτικῶν καί ραδιοφωνικῶν σταθμῶν. Μέ τήν διαφορά ὅμως ὅτι ἡ συντριπτική πλειονότης τῶν δυνάμεων αὐτῶν ἐντάσσεται σταδιακά στήν ΝΔ. Πρόκειται γιά τό βενιζελογενές κομμάτι τοῦ χώρου (2%), μεσαῖοι μανδαρίνοι κατά βάση, τό ὁποῖο θά στηρίξει τόν Μητσοτάκη, γιά νά εἶναι βέβαιο ὅτι θά φύγει ὁ Τσίπρας.
Ἡ τρίτη μεγάλη ἀλήθεια εἶναι πώς τό ἐναπομεῖναν κομμάτι –παπανδρεϊκοί ψηφοφόροι σύν οἱ αἰώνιοι πασόκοι ἀνεξαρτήτως ἡγεσίας– πιέζεται νά ἀπολογεῖται διαρκῶς γιά τήν πολιτική κληρονομιά τῶν σκανδάλων τοῦ Σημίτη, τοῦ Τσουκάτου, τοῦ Μαντέλη, τοῦ Ἄκη, τοῦ Γιάννου, τοῦ Ἀνθόπουλου, καί αὔριο ποιός ξέρει. Ἀπό τό 2012 καί μετά τό ΠΑΣΟΚ ἀπολογεῖται διαρκῶς γιά τίς ἁμαρτίες τῶν ὑπουργῶν τῆς περιόδου 1997-2004. Δεδομένων ὅλων αὐτῶν, δεδομένου ὅτι ὁ Εὐάγγελος Βενιζέλος κάνει αὐτόν τόν καιρό, μέ ἀφορμή τήν ἔκδοση τοῦ βιβλίου του, περιοδεία ἀποχαιρετισμοῦ τοῦ ΠΑΣΟΚ σέ ὅλη τήν ἐπικράτεια, δεδομένου ὅτι ὁ Παπανδρέου μέ τό ζόρι κρύβει τίς προνομιακές σχέσεις του μέ τόν Τσίπρα (Ξενογιαννακοπούλου, Κοππᾶ, Μωραΐτης, Τόλκας κ.ἄ. συγκροτοῦν τήν συνιστῶσα Παπανδρέου στό Ὑπουργικό Συμβούλιο), διερωτᾶται κανείς. Τί ἀπομένει ἀπό αὐτόν τόν χῶρο; Νομίζω μόνον ὁ ἐγωισμός νά μήν τόν ἀπορροφήσει ὁ ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται στήν πραγματικότητα γιά μάχη μέ τόν χρόνο, μέ γνωστό τέλος. Τό ἄν θά γραφτεῖ στίς προσεχεῖς ἐκλογές, στήν περίπτωση πού καταφέρει νά ὑπερβεῖ ἡ Φώφη τήν πόλωση καί ξεπεράσει τό 3% ἤ σέ ἑπόμενες, μικράν ἀξία ἔχει. Ἀπό τήν στιγμή πού ἡ Γεννηματᾶ ἀπέρριψε τήν πρόταση Τσίπρα ἄμεσης ἐφαρμογῆς τῆς ἁπλῆς ἀναλογικῆς, ἔσβησε τήν ἐλπίδα ἐκλογῆς σέ πολλά στελέχη καί τά ἔστειλε κατ’ εὐθεῖαν στόν Κυριάκο ἤ τόν Τσίπρα.
Αὐτά εἶναι τά δεδομένα λοιπόν. Ὡστόσο ἀπάντηση στό ἐρώτημα ἄν ἔχει λόγο ὕπαρξης τό ΠΑΣΟΚ, δέν θά δώσουμε ἐμεῖς. Ἐμεῖς καταγράφουμε τήν πραγματικότητα. Τήν ἀπάντηση, θετική ἤ ἀρνητική, θά τήν δώσει ὁ κυρίαρχος ἑλληνικός λαός. Ἴσως ἡ Γεννηματᾶ εἶναι τυχερή ἄν διεξαχθοῦν πρῶτα οἱ εὐρωεκλογές καί μετά οἱ ἐθνικές. Σέ χαλαρές ἐκλογές ἴσως νά τήν «σώσει» ἡ συναισθηματική ψῆφος.
