ΔΕΝ ἔχει σημασία ἄν εἶναι πέντε, δέκα ἤ ἑκατό. Σημασία ἔχει ὅτι ὑπάρχουν. Σημασία ἔχει ὅτι εἶναι ἀπόφοιτοι ἑνός ἐκπαιδευτικοῦ συστήματος πού…
… ἀπέτυχε νά τούς «περάσει» στήν μνήμη τήν ὑπεραξία πού ἔχουν προσωπικότητες σύμβολα γιά τόν Ἑλληνισμό. Ἀναφέρομαι, βεβαίως, στούς βανδαλισμούς πού ἔγιναν στίς ἀρχές τῆς ἑβδομάδος τήν ἴδια μέρα στά ἀγάλματα τῶν Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καί Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στό κέντρο τῆς Ἀθήνας ἀπό μερικούς κομπλεξικούς ἀγνώστους. Προσωπικῶς, βεβαίως, δέν ἐξεπλάγην. Σέ σημείωμά μου, σέ ἀνύποπτο χρόνο, εἶχα διερωτηθεῖ μεγαλοφώνως ἄν θέλουμε Μέγα Ἀλέξανδρο σέ αὐτή τήν πόλη. Ἄν τόν ἀντέχουμε. Φαίνεται ἀπό αὐτή τήν ἀντίδραση τῶν ἔστω ὀλίγων πώς ὄχι.
Ἡ Ἀθήνα εἶναι μιά ὑπέροχη μητροπολιτική πρωτεύουσα, πού τά τελευταῖα χρόνια ἔχει καταστεῖ διεθνής προορισμός, εἶναι μιά κατά βάση κοσμοπολίτικη καί προοδευτική πόλη, χαίρεσαι νά ζεῖς σέ αὐτήν ἀλλά δυστυχῶς ὑπάρχουν στό σῶμα της ἄρρωστες ἰσχυρές μειοψηφίες, πού δέν μποροῦν νά σηκώσουν στίς πλάτες τους οὔτε τήν ἱστορία τῆς πόλης οὔτε τήν ὑπεραξία τῆς ἑλληνικῆς ταυτότητας. Θά πρέπει, ἴσως, νά χαθεῖ κανείς στά βάθη τῆς Ἀνατολῆς γιά νά διαπιστώσει πώς ὁ Ἀλέξανδρος-Ἰσκεντέρ εἶναι ἀγαπητότατος στό Πακιστάν, τό Ἀφγανιστάν καί τό Ἰράν –ἕως καί σέ χαρτονομίσματα αὐτῶν τῶν χωρῶν ἀπεικονίζεται ἡ μορφή του– ἐνῶ πεντακόσια μέτρα ἀπό τήν Ἑλληνική Βουλή τοῦ «μουτζουρώνουν» τό ἄγαλμα. Θά πρέπει, ἐπίσης, νά ἀπομακρυνθεῖ 32 ναυτικά μίλια ἀπό τόν Πειραιᾶ γιά νά σταθεῖ μπροστά στό στασίδι πού ὁρκίστηκε Κυβερνήτης ὁ Καποδίστριας, στόν Μητροπολιτικό Ναό τῆς Αἴγινας, γιά νά καταλάβει τί προσέφερε ὁ Κολοκοτρώνης στόν ἀγῶνα γιά τήν ἀνεξαρτησία, τό ἄγαλμα τοῦ ὁποίου ἀμαύρωσαν μερικά ἀνόητα παιδάκια.
Δυστυχῶς, δέν εἶναι τά μόνα φαινόμενα πού παρουσιάζει τό ἄρρωστο τμῆμα τῆς πρωτεύουσάς μας. Τό γεγονός αὐτό εἶναι ἡ ἀφορμή γιά νά γράψω, ὄχι ἡ αἰτία. Εἶχαν προηγηθεῖ καί ἄλλα. Τίς ἡμέρες τοῦ Ἁγίου Πάσχα ἐνημερώθηκα ὅτι συγκεκριμένο μέλος ΔΕΠ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ἱστορικός, διδάσκει στίς αἴθουσες τούς φοιτητές του ὅτι οἱ Ἕλληνες εἴμαστε τεχνητό ἔθνος, ὅτι πολύ δρᾶμα καί κλάμα συνοδεύει τό ἕνα ἑκατομμύριο πρόσφυγες τῆς Σμύρνης (τό λέει σέ εἰρωνικό τόνο), ὅτι ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἦταν φονιᾶς τῶν λαῶν καί ὄχι κάτι τόσο σημαντικό, ὅτι οἱ Ὀθωμανοί μᾶς φέρθηκαν καλά καί ἄλλα τέτοια γραφικά καί ἐπικίνδυνα. Ἀποδεικνύεται, δηλαδή, ὅτι αὐτές οἱ ἀπόψεις πού συναντῶνται σέ κύκλους διανοουμένων τῆς τάχα κοσμοπολίτικης ἀριστερῆς φράξιας καθηγητῶν, ἀλλά καί σέ ὁμάδες τῆς τάχα πεφωτισμένης Δεξιᾶς (πού ἐκπροσωποῦνται ἐσχάτως σέ εὐρωψηφοδέλτια) δέν εἶναι μεμονωμένες. Ἀντιθέτως. Λειτουργεῖ κάπου στήν Ἀθήνα ἕνα ἄρρωστο κέντρο, πού μπολιάζει ἰσχυρές καί ἀπαίδευτες μειοψηφίες μέ τέτοιες ἀπόψεις.
Εἰλικρινῶς διερωτῶμαι καμμιά φορά: Τί μέλλον μπορεῖ νά ἔχει μιά πόλη πού εἶναι καί πρωτεύουσα μιᾶς χώρας ὅταν ἐπίλεκτα μέλη της ἀπαρνοῦνται τήν ὑπεραξία τῆς ἑλληνικῆς ταυτότητας, προσβάλλουν τά σύμβολα τοῦ Ἔθνους, ἔχουν ὀγκώδη ἄγνοια γιά τήν προσφορά ἡρώων τοῦ Ἑλληνισμοῦ, πηγαίνουν στέκονται μπροστά στά ἀγάλματά τους καί τούς βγάζουν γλῶσσα μέ ἕνα κουτί μπογιά ἤ ἕνα μαρκαδόρο τῆς συμφορᾶς; Διερωτῶμαι… Ἀναγνωρίζουν μήπως αὐτοί οἱ νέοι Ἕλληνες τούς ἑαυτούς τους, στά γαλλικά πού λένε μεταξύ τους Κολοκοτρώνης καί Καραϊσκάκης στό ἀπαγορευμένο ἀπό τό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο τραγούδι τοῦ Παπακωνσταντίνου;
Βεβαίως ξεκαθαρίζω: ἀρνοῦμαι νά εἶμαι ἀπαισιόδοξος. Βλέπω τά καθαρά πρόσωπα τῆς νέας γενιᾶς καί ἔχω τήν ἐλπίδα ὅτι τά πράγματα θά ἀλλάξουν. Θυμώνω, ὅμως, κάθε φορά πού διαπιστώνω ὅτι ἄρρωστα κέντρα κάνουν ἐπιτυχημένη λοβοτομή στά μυαλά νέων ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ὑπακούουν ἄθελά τους σέ ξένες ἐντολές– δέ θέλω νά πιστέψω ὅτι εἶναι νεογενίτσαροι. Γι’ αὐτό καί καμμιά φορά λέω ἄλλοτε μέ διάθεση χιοῦμορ καί ἄλλοτε σοβαρά πώς: «ζῶ στήν Ἀθήνα, κατοικῶ στήν Μακεδονία». Αὐτοί ἐκεῖ ψηλά, τουλάχιστον ἔχουν ἰσχυρές μνῆμες καί ξέρουν ἄριστα ἀπό ποῦ ἔρχονται. Καί στήν Ἀθήνα ξέρουν, μήν παρεξηγηθῶ, ἀλλά ὄχι ὅλοι πιά.
